Hárbarðsljóð

Þórr fór ór Austrvegi ok kom at sundi einu. Öðrum megin sundsins var ferjukarlinn með skipit. Þórr kallaði:

1.
«Hverr er sá sveinn sveina,
er stendr fyr sundit handan?»

Ferjukarlinn kvað:

2.
«Hverr er sá karl karla,
er kallar of váginn?»

Þórr kvað:

3.
«Fer þú mik um sundit,
fæði ek þik á morgun;
meis hef ek á baki,
verðr-a matr in betri;
át ek í hvíld,
áðr ek heiman fór,
síldr ok hafra;
saðr em ek enn þess.»

Ferjukarlinn kvað:

4.
«Árligum verkum
hrósar þú, verðinum;
veizt-at-tu fyrir görla,
döpr eru þín heimkynni,
dauð, hygg ek, at þín móðir sé.»

Þórr kvað:

5.
«Þat segir þú nú,
er hverjum þykkir
mest at vita,
at mín móðir dauð sé.»

Ferjukarlinn kvað:

6.
«Þeygi er sem þú
þrjú bú góð eigir;
berbeinn þú stendr
ok hefr brautinga gervi,
þatki, at þú hafir brækr þínar.»

Þórr kvað:

7.
«Stýrðu hingat eikjunni,
ek mun þér stöðna kenna, —
eða hverr á skipit,
er þú heldr við landit?»

Ferjukarlinn kvað:

8.
«Hildolfr sá heitir,
er mik halda bað,
rekkr inn ráðsvinni,
er býr í Ráðseyjarsundi;
bað-at hann hlennimenn flytja
eða hrossaþjófa,
góða eina
ok þá, er ek görva kunna;
segðu til nafns þíns,
ef þú vill um sundit fara!»

Þórr kvað:

9.
«Segja mun ek til nafns míns,
þótt ek sekr séak,
ok til alls eðlis:
Ek em Óðins sonr,
Meila bróðir,
en Magna faðir,
þrúðvaldr goða,
við Þór knáttu hér dæma!
Hins vil ek nú spyrja,
hvat þú heitir.»

Ferjukarlinn kvað:

10.
«Hárbarðr ek heiti,
hylk um nafn sjaldan.»

Þórr kvað:

11.
«Hvat skaltu of nafn hylja,
nema þú sakar eigir?»

Hárbarðr kvað:

12.
«En þótt ek sakar eiga,
þá mun ek forða fjörvi mínu
fyr slíkum sem þú ert,
nema ek feigr sé.»

Þórr kvað:

13.
«Harm ljótan
mér þykkir í því
at vaða um váginn til þín
ok væta ögur minn;
skylda ek launa
kögursveini þínum
kanginyrði,
ef ek kæmumk yfir sundit.»

Hárbarðr kvað:

14.
«Hér mun ek standa
ok þín heðan bíða;
fannt-a þú mann in harðara
at Hrungni dauðan.»

Þórr kvað:

15.
«Hins viltu nú geta,
er vit Hrungnir deildum,
sá inn stórúðgi jötunn,
er ór steini var höfuðit á;
þó lét ek hann falla
ok fyrir hníga.
Hvat vanntu þá meðan, Hárbarðr?»

Hárbarðr kvað:

16.
«Var ek með Fjölvari
fimm vetr alla
í ey þeiri,
er Algræn heitir;
vega vér þar knáttum
ok val fella,
margs at freista,
mans at kosta.»

Þórr kvað:

17.
«Hversu snúnuðu yðr konur yðrar?»

Hárbarðr kvað:

18.
«Sparkar áttu vér konur,
ef oss at spökum yrði;
horskar áttu vér konur,
ef oss hollar væri;
þær ór sandi
síma undu,
ok ór dali djúpum
grund of grófu;
varð ek þeim einn öllum
efri at ráðum;
hvílda ek hjá þeim systrum sjau,
ok hafða ek geð þeira allt ok gaman.
Hvat vanntu þá meðan, Þórr?»

Þórr kvað:

19.
«Ek drap Þjaza,
inn þrúðmóðga jötun,
upp ek varp augum
Alvalda sonar
á þann inn heiða himin;
þau eru merki mest
minna verka,
þau er allir menn síðan of séa.
Hvat vanntu þá meðan, Hárbarðr?»

Hárbarðr kvað:

20.
«Miklar manvélar
ek hafða við myrkriður,
þá er ek vélta þær frá verum;
harðan jötun
ek hugða Hlébarð vera,
gaf hann mér gambantein,
en ek vélta hann ór viti.»

Þórr kvað:

21.
«Illum huga
launaðir þú þá góðar gjafar.»

Hárbarðr kvað:

22.
«Þat hefr eik,
er af annarri skefr,
of sik er hverr í slíku.
Hvat vanntu þá meðan Þórr?»

Þórr kvað:

23.
«Ek var austr
ok jötna barðak
brúðir bölvísar,
er til bjargs gengu;
mikil myndi ætt jötna,
ef allir lifði
vætr myndi manna
undir Miðgarði.
Hvat vanntu þá meðan, Hárbarðr?»

Hárbarðr kvað:

24.
«Var ek á Vallandi
ok vígum fylgdak,
atta ek jöfrum,
en aldri sættak;
Óðinn á jarla,
þá er í val falla,
en Þórr á þrælakyn.»

Þórr kvað:

25.
«Ójafnt skipta
er þú myndir með ásum liði,
ef þú ættir vilgi mikils vald.»

Hárbarðr kvað:

26.
«Þórr á afl ærit,
en ekki hjarta;
af hræðslu ok hugbleyði
þér var í hanzka troðit,
ok þóttisk-a þú þá Þórr vera;
hvárki þú þá þorðir
fyr hræðslu þinni
hnjósa né físa,
svá at Fjalarr heyrði.»

Þórr kvað:

27.
«Hárbarðr inn ragi,
ek mynda þik í hel drepa,
ef ek mætta seilask um sund.»

Hárbarðr kvað:

28.
«Hvat skyldir um sund seilask,
er sakir ro alls engar?
Hvat vanntu þá, Þórr?»

Þórr kvað:

29.
«Ek var austr
ok ána varðak,
þá er mik sóttu
þeir Svárangs synir;
grjóti þeir mik börðu,
gagni urðu þeir þó lítt fegnir,
þó urðu þeir mik fyrri
friðar at biðja.
Hvat vanntu þá meðan, Hárbarðr?»

Hárbarðr kvað:

30.
«Ek var austr
ok við einhverja dæmðak,
lék ek við ina línhvítu
ok launþing háðak;
gladdak ina gullbjörtu,
gamni mær unði.»

Þórr kvað:

31.
«Góð átt þú þér mankynni þar þá.»

Hárbarðr kvað:

32.
«Liðs þíns
væra ek þá þurfi, Þórr,
at ek helda þeiri inni línhvítu mey.»

Þórr kvað:

33.
«Ek munda þér þá þat veita,
ef ek viðr of kæmumk.»

Hárbarðr kvað:

34.
«Ek mynda þér þá trúa,
nema þú mik í tryggð véltir.»

Þórr kvað:

35.
«Emk-at ek sá hælbítr
sem húðskór forn á vár.»

Hárbarðr kvað:

36.
«Hvat vanntu þá meðan, Þórr?»

Þórr kvað:

37.
«Brúðir berserkja
barðak í Hléseyju;
þær höfðu verst unnit,
vélta þjóð alla.»

Hárbarðr kvað:

38.
«Klæki vanntu þá, Þórr,
er þú á konum barðir.»

Þórr kvað:

39.
«Vargynjur þat váru,
en varla konur,
skelldu skip mitt,
er ek skorðat hafðak,
ægðu mér járnlurki
en eltu Þjalfa.
Hvat vanntu meðan, Hárbarðr?»

Hárbarðr kvað:

40.
«Ek vark í hernum,
er hingat gerðisk
gnæfa gunnfana,
geir at rjóða.»

Þórr kvað:

41.
«Þess viltu nú geta,
er þú fórt oss óljúfan at bjóða.»

Hárbarðr kvað:

42.
«Bæta skal þér þat þá
munda baugi,
sem jafnendr unnu,
þeir er okkr vilja sætta.»

Þórr kvað:

43.
«Hvar namtu þessi
in hnæfiligu orð,
er ek heyrða aldregi
in hnæfiligri?»

Hárbarðr kvað:

44.
«Nam ek at mönnum
þeim inum aldrænum,
er búa í heimis skógum.»

Þórr kvað:

45.
«Þó gefr þú gott nafn dysjum,
er þú kallar þær heimis skóga.»

Hárbarðr kvað:

46.
«Svá dæmi ek of slíkt far.»

Þórr kvað:

47.
«Orðkringi þín
mun þér illa koma,
ef ek ræð á vág at vaða;
ulfi hæra
hygg ek þik æpa munu,
ef þú hlýtr af hamri högg.»

Hárbarðr kvað:

48.
«Sif á hó heima,
hans muntu fund vilja,
þann muntu þrek drýgja,
þat er þér skyldara.»

Þórr kvað:

49.
«Mælir þú at munns ráði,
svá at mér skyldi verst þykkja,
halr inn hugblauði,
hygg ek, at þú ljúgir.»

Hárbarðr kvað:

50.
«Satt hygg ek mik segja;
seinn ertu at för þinni,
langt myndir þú nú kominn, Þórr,
ef þú litum færir.»

Þórr kvað:

51.
«Hárbarðr inn ragi,
heldr hefr þú nú mik dvalðan.»

Hárbarðr kvað:

52.
«Ása-þórs hugða ek
aldregi mundu
glepja féhirði farar.»

Þórr kvað:

53.
«Ráð mun ek þér nú ráða;
ró þú hingat bátinum,
hættum hætingi,
hittu föður Magna.»

Hárbarðr kvað:

54.
«Farðu firr sundi,
þér skal fars synja.»

Þórr kvað:

55.
«Vísa þú mér nú leiðina,
alls þú vill mik eigi um váginn ferja.»

Hárbarðr kvað:

56.
Lítit er at synja,
langt er at fara;
stund er til stokksins,
önnur til steinsins,
haltu svá til vinstra vegsins,
unz þú hittir Verland;
þar mun Fjörgyn
hitta Þór, son sinn,
ok mun hon kenna hánum áttunga brautir
til Óðins landa.»

Þórr kvað:

57.
«Mun ek taka þangat í dag?»

Hárbarðr kvað:

58.
«Taka við víl ok erfiði,
at upprennandi sólu,
er ek get þána.»

Þórr kvað:

59.
«Skammt mun nú mál okkat,
alls þú mér skætingu einni svarar;
launa mun ek þér farsynjun,
ef vit finnumk í sinn annat.»

Hárbarðr kvað:

60.
«Far þú nú,
þars þik hafi allan gramir.»