Freyr, sonr Niarðar, hafði setzk í Hliðskiálf ok sá um heima alla. Hann sá í Iötunheima, ok sá þar mey fagra, þá er hón gekk frá skála föður síns til skemmo. Þar af fekk hann hugsóttir miklar.
Skírnir hét skósveinn Freys. Niörðr bað hann kveðia Frey máls. Þá mælti Skaði:
Rístu nú, Skírnir,
ok gakk at beiða
okkarn mála mög
ok þess at fregna,
hveim enn fróði sé
ofreiði afi.
Skírnir kvað:
Illra orða
er mér ón at ykrom syni,
ef ek geng at mæla við mög
ok þess at fregna,
hveim enn fróði sé
ofreiði afi.
Skírnir:
Segðu þat, Freyr,
fólkvaldi goða,
ok ek vilia vita,
hví þú einn sitr
ennlanga sali,
minn dróttinn, um daga.
Freyr:
Hví um segiak þér,
seggr enn ungi,
mikinn móðtrega?
þvíat álfröðull
lýsir um alla daga
ok þeygi at mínom munom.
Skírnir:
Muni þína
hykka ek svá mikla vera
at þú mér, seggr, ne segir,
þvíat ungir saman
várom i árdaga;
vel mættim tveir trúask.
Freyr:
Í Gymis görðom
ek sá ganga
mér tíða mey;
armar lýsto
en af þaðan
alt lopt ok lögr.
Mær er mér tíðari
en manni hveim
ungom í árdaga;
ása ok álfa
þat vill engi maðr
at vit samt sém.
[(Gylfaginning:) Ok nu skaltu fara ok biðia hennar mér til handa ok hafa hana heim hingat, hvárt er faðir hennar vill eða eigi, ok skal ek þat vel launa þér.]
Skírnir:
Mar gefðu mér þá,
þann er mik um myrkvan beri
vísan vafrloga,
ok þat sverð
er siálft vegiz
við iötna ætt.
Freyr:
Mar ek þér þann gef
er þik um myrkvan berr
visan vafrloga,
ok þat sverð
er siálft mun vegaz,
ef sá er horskr er hefir.
Skírnir mælti við hestinn:
Myrkt er úti,
mál kveð ek okr fara
úrig fiöll yfir,
þyria þióð yfir;
báðír vit komumk,
eða okr báða tekr
sá inn ámátki iötunn.
Skírnir reið í Iötunheima til Gymis garða. Þar vóro hundar ólmir, ok bundnir fyrir skíðgarðs hliði, þess er um sal Gerðar var. Hann reið at þar er féhirðir sat á haugi ok kvaddi hann:
Segðu þat, hirðir,
er þú á haugi sitr
ok varðar alla vega,
hvé ek at anspilli
komumk ens unga mans
fyr greyiom Gymis.
Hirðir kvað:
Hvárt ertu feigr
eða ertu framgenginn?
[...]
anspillis vanr
þú skalt æ vera
góðrar meyar Gymis.
Skírnir kvað:
Kostir ro betri
heldr en at klökkva sé,
hveim er fúss er fara;
eino dægri
mér var aldr um skapaðr
ok alt líf um lagit.
Gerðr kvað:
Hvat er þat hlym hlymia
er ek heyri nú til
ossom rönnom í?
iörð bifaz,
en allir fyrir
skiálfa garðar Gymis.
Ambátt kvað:
Maðr er hér úti
stiginn af mars baki,
ió lætr til iarðar taka.
Gerðr kvað:
Inn bið þú hann ganga
í okkarn sal
ok drekka inn mæra miöd;
þó ek hitt óumk
at hér úti sé
minn bróðurbani.
Hvat er þat álfa
né ása sona
né víssa vana?
hví þú einn um komt
eikinn fúr yfir
ór salkynni at siá?
Skírnir kvað:
Emkat ek álfa
né ása sona
né víssa vana;
þó ek einn um komk
eikinn fúr yfir
yðor salkynni at siá.
Epli ellifo
hér hefi ek algullin,
þau mun ek þér, Gerðr, gefa,
frið at kaupa,
at þú þér Frey kveðir
óleiðastan lifa.
Gerðr kvað:
Epli ellifo
ek þigg aldregi
at mannzkis munom,
né vit freyr
meðan okkart fiör lifir,
byggiom bæði saman.
Skírnir kvad:
Baug ek þér þá gef,
þann er brendr var
með ungom Óðins syni;
átta ero iafnhöfgir,
er af driúpa
ena níundo hveria nótt.
Gerðr kvað:
Baug ek þikkak,
þótt brendr sé
með ungom Óðins syni;
era mér gullz vant
í görðom Gymis,
at deila fé föður.
Skírnir kvað:
Sér þú þenna mæki, mær,
mióvan, málfán,
er ek hefi í hendi hér?
höfuð höggva
ek mun þér hálsi af,
nema þú mér sætt segir.
Gerðr kvað:
Ánauð þola
ek vil aldregi
at mannzkis munom;
þó ek hins get
ef it Gymir finniz,
vigs ótrauðir,
at ykr vega tíði.
Skírnir kvað:
Sér þú þenna mæki, mær,
mióvan, málfán,
er ek hefi í hendi hér?
fyr þessom eggiom
hnígr sá inn aldni iötunn,
verðr þinn feigr faðir.
Tamsvendi ek þik drep,
en ek þik temia mun,
mær, at mínom munom;
þar skaltu ganga
er þik gumna synir
síðan æva sé.
Ara þúfo á
skaltu ár sitia,
horfa heimi ór,
snugga heliar til;
matr sé þér meirr leiðr
en manna hveim
enn fráni orm með firom.
At undrsiónom þú verðir,
er þú út kömr;
á þik Hrímnir hari,
á þik hotvetna stari;
víðkunnari þú verðir
en vörðr með goðom,
gapi þú grindom frá.
Tópi ok ópi,
tiösull ok óþoli,
vaxi þér tár með trega!
Seztu niðr,
en ek mun segia þér
sváran súsbreka
ok tvennan trega:
Tramar gneypa
þik skolo gerstan dag
iötna görðom í;
til hrímþursa hallar
þú skalt hverian dag
kranga kosta laus,
kranga kosta vön;
grát at gamni
skaltu í gögn hafa
ok leiða með tárom trega.
Með þursi þríhöfðuðom
þú skalt æ nara
eða verlaus vera!
Þitt geð grípi,
þik morn morni!
Ver þú sem þistill,
sá er var þrunginn
í önn ofanverða!
Til holtz ek gekk
ok til hrás viðar,
gambantein at geta;
gambantein ek gat.
Reiðr er þér Óðinn,
reiðr er þer Ásabragr,
þik skal Freyr fiásk,
en fyrinilla mær,
en þú fengit hefir
gambanreiði goða.
Heyri iötnar,
heyri hrímþursar,
synir Suttunga,
siálfir ásliðar,
hvé ek fyrirbýð,
hvé ek fyrirbanna
manna glaum mani,
manna nyt mani!
Hrímgrímnir heitir þurs,
er þik hafa skal
fyr nágrindr neðan;
þar þér vílmegir
á viðar rótom
geita hland gefi;
æðri drykkio
fá þú aldregi,
mær, at þínom munom,
mær, at mínom munom!
Þurs ríst ek þér
ok þriá stafi,
ergi ok œði
ok óþola;
svá ek þat af ríst
sem ek þat á reist,
ef göraz þarfar þess.
Gerðr kvað:
Heill ver þú nú heldr, sveinn,
ok tak við hrímkálki,
fullom forns miaðar;
þó hafða ek þat ætlat,
at myndak aldregi
unna vaningia vel.
Skírnir kvað:
Örindi mín
vill ek öll vita,
áðr ek ríða heim heðan,
nær þú á þingi
munt enom þroska
nenna Niarðar syni.
Gerðr kvað:
Barri heitir,
er vit bæði vitom,
lundr lognfara;
en ept nætr nío
þar mun Niarðar syni
Gerðr unna gamans.
Þa reið Skírnir heim. Freyr stóð úti ok kvaddi hann ok spurði tíðinda:
Segðu mér þat, Skírnir,
áðr þú verpir söðli af mar
ok þú stigir feti framarr,
hvat þú árnaðir
í iötunheima
þíns eða míns munar.
Skírnir kvað:
Barri heitir,
er vit báðir vitom,
lundr lognfara;
en ept nætr nío
þar mun Niarðar syni
gerðr unna gamans.
Freyr kvað:
Löng er nótt,
langar ro tvær,
hvé um þreyiak þriár?
opt mér mánaðr minni þótti
en siá hálf hýnott.
Текст с сайта Netútgáfan