Þorsteinn Þorvarðsson, mágr Þorfinns á Bakka, er átti Helgu Þorgeirsdóttur, systur ábóta, hann fífldist at Steinvöru, konu Höskulds mágsefnis. Hann átti við henni eitt barn.
En þá er Þorsteinn var í órum þessum, þá var þat eitt sinn, at hann gekk heim síð um aftan, ok bar þá fyrir hann sýn kynliga. Þá gekk hann í dalverpi lítit ok fann þar kuml manns. Þar þreifaði hann niðr fyrir fætr sér ok fann þar mannsbein ok sverð eitt. Þorsteinn tók sverðit ok hafði með sér ok ætlaði at koma þar til um morgininn eftir náttsöng.
Um kveldit fór Þorsteinn í rekkju sína ok kona hans hjá honum. Hann sofnaði brátt. Þá dreymði hann, at maðr mikill kæmi at honum ok hafði í hendi bolöxi mikla rekna. Maðrinn var vænn sýnum. Þessi maðr heitaðist mjök við Þorstein, ef hann bæri eigi aftr sverð hans, ok kvað eigi mundu hlýða svá búit. Þorsteinn óttaðist heldr hót hans ok lét illa í svefni. Kona hans vakði hann ok spurði, hví hann lét svá illa, en hann vildi eigi segja henni ok sofnaði þegar, ok kom at honum inn sami maðr ok kvað vísu þessa:
Branda rauðk í blóði
borðspjóts með hlyn forðum.
Reyndak hvatt í hrotta
hreggi skilfings eggjar.
Fellu menn, en manna
morð óx af því, forðum.
Enn emk samr at semja
sama leik við þik, namni.
Þá svarar Þorsteinn draumamanninum með þessi vísu ok kvað:
Þora munk reiðr at rjóða
randa skóð í blóði,
hvergi’s rekks með rekkum
ríðr flugdreki slíðra.
Áðr gafk eg erni fæðu,
undgjóðs sendir, blóði.
Fyrr skalk högg við höggvi,
hjaldrstærir, þér gjalda.
Þá svarar kumlbúinn ok mælti: «Nú hafðir þú þat ráð, Þorsteinn, er helzt lá til, ok mundi eigi hlýtt hafa ella.»
Þá spurði Helga, hví hann léti svá illa, en hann vildi eigi segja henni. Þá tók at lýsa brátt. Síðan reis Þorsteinn upp ok gekk þangat, er hann hugði, at kumlit væri, ok fann hvergi síðan ok gekk oft at leita, fór heim síðan ok sagði konu sinni frá ok öðrum mönnum.
En þetta varð vestr í Breiðafirði á Reykjanesi inn frá Stað á Hamarlandi.
Источник: Íslendinga sögur. Guðni Jónsson bjó til prentunar.
Текст с сайта Heimskringla