Eitt sumar kom skip af Íslandi og var þar á Sneglu-Halli. Hann var norðlenskur að ætt. Honum var svo farið að hann var skáld og foryfldist heldur fás í orðum sínum.
Þeir komu við Agðanes og héldu inn eftir firðinum og brunuðu í móti þeim langskip og stóð maður upp á drekanum er fyrir fór í rauðum kyrtli og mælti: «Hver stýrir skipinu eða hvar voruð þér í vor eða hvaðan ýttuð þér eða hvar komuð þér við land eða hvar voruð þér í nótt?»
Halli svarar: «Sigurður heitir stýrimaðurinn en vér vorum í vetur á Íslandi en ýttum frá Gásum en komum við Hítrar og vorum í nótt við Agðanes.»
Maðurinn mælti: «Sarð hann yður eigi þá Agði?»
Halli svarar: «Eigi enna.»
Maðurinn mælti: «Var þó nokkuð til ráðs um?»
«Já herra,» svarar Halli, «beið hann að betri manna, vænti þín þangað í kveld.»
Þar var Haraldur konungur er orðum skipti við Halla.
Nú koma þeir í bæinn og fer Halli á fund konungs og kveður hann «og vildum vér herra,» segir hann, «til yðar fara.»
Konungur segir: «Vant verður það útlendum mönnum og ábyrgst þig sjálfur en eigi spara eg mat við þig.»
Nú fór Halli þangað og var með hirðinni. Þar var og Þjóðólfur skáld með konungi og þótti vera nokkuð öfundsjúkur við þá menn er komu til hirðarinnar.
Og einn dag er Þjóðólfur gekk að stræti með konungi komu þeir fyrir loft nokkur og heyra deild manna og því næst áflog. Þar var skinnari og járnsmiður.
«Göngum braut héðan,» segir konungur. «Yrk nú Þjóðólfur of deild.»
Hann mælti: «Óskylt er það herra.»
«Ger sem eg mæli,» segir konungur, «og er nakkverju meiri vandinn á en þú ætlar. Þú skalt gera af þeim nakkvað aðra menn en þeir eru. Lát annan vera Geirröð jötun en annan Þór.»
Hann kvað vísu:
Varp úr þrætu þorpi
Þórr smiðbelgja stórra
hvatt eldingum höldnum
hafra kjöts að jötni.
Hljóðgreipum tók húða
hrökkviskafls úr afli
glaðr við galdra smiðju
Geirröðr síu þeirri.
Konungur mælti: «Þessi vísa er góð og vel ort. Og nú skaltu yrkja aðra. Lát nú vera annan þeirra Sigurð Fáfnisbana en annan Fáfni en kenn þó hvorn til sinnar iðnar.»
Hann kvað enn vísu:
Sigurðr eggjaði sleggju
snák válegrar brákar
en skafdreki skinna
skreið of leista heiði.
Menn sáust orm áðr ynni
ilvegs búinn kilju,
nautaleðrs á naðri
neflangr konungr tangar.
Konungur mælti: «Gott skáld ertu Þjóðólfur» og gaf honum þegar eitt fingurgull.
Og of kveldið var tíðrætt of vísurnar og segja þeir hirðmenn að Halli mundi eigi yrkja slíkar vísur.
Hann svarar: «Eigi em eg jafngott skáld sem Þjóðólfur en þá mun mér firrst of fara ef eg em eigi við staddur.»
Sá maður var með Haraldi konungi er Túta hét, frískur maður, og var þar til sýnis. Hann var lágur sem dvergur og digur.
Og eitt kveld lét konungur hann taka vopn sín, brynjuna Emmu og hjálm og sverð, og bað hann ganga fyrir hirðina í drykkjustofu þá er menn sátu undir borðum. Kom hann inn með þessum búnaði og hlæja menn að honum og þótti maður undarlegur.
Þá mælti konungur: «Sá maður er nú yrkir um hann þar sem hann stendur skal þiggja af mér hníf þenna og belti.»
Það var gersemar.
Þá kvað maður vísu á bekkinn og var þar Halli:
Færðr sýndist mér frændi
Frísa kyns í brynju.
Gengr með hirð í hringum
hjálmfaldinn kurfaldi.
Flærat eld í ári
úthlaupi vanr Túta.
Sék á síðu leika
sverð rúghleifa skerði.
«Vel er þetta kveðið,» segir konungur og sendir honum gjöfina.
Þjóðólfi fannst fátt um.
Nakkverju síðar gekk konungur að stræti og hirðin með honum. Var þá Halli í förinni og er þeim voru minnstar vonir þá hljóp hann Halli fram fyrir þá.
Konungur mælti:
«Hvert stillir þú Halli?»
Hann svarar:
«Hleyp eg fram að skyrkaupi.»
Konungur mælti:
«Graut muntu gerva láta?»
Halli svarar:
«Gjör matr er það, smjörvan.»
Hleypur síðan í garð einn af strætinu og þar sem kona hafði uppi ketil og var í grautur. Hann tekur ofan ketilinn og gengur út með og sest niður úti hjá loftinu og etur grautinn.
Og er konungur saknar hans í fylgdinni þá mælir hann: «Nú eru eigi góðs efni í. Nú er hann Halli braut hlaupinn. Förum nú og leitum hans.»
Þeir skipa síðan til og voru sex hvorir og finna hann síðan þar er hann sat og hóf grautinn.
Þá mælti konungur við hann stygglega: «Hvað skyldir þú fara utan af Íslandi til ríkra manna og gerast svo að undrum?»
«Ver eigi reiður herra,» svarar Halli, «þiggja viljum vér fagnað er í hendur ber og jafnan sé eg yður á kveldum ekki drepa hendi við góðum sendingum.»
Konungur gekk í brott en Halli stóð upp og kastar niður katlinum og skall haddan.
Þá kvað Halli þetta:
Haddan skall en Halli
hlaut offylli grautar.
Hornspánu kveð eg hánum
hlýða betr en prýði.
Konungur er reiður Halla og þykir Þjóðólfi þetta hlæglegt er Halli hefir til tekið.
Og of kveldið lætur konungur setja fyrir Halla grautartrog og biður hann úr eta. Halli lést eta mundu graut og lét sér hann þykja megingóðan. Matast hann og hættir þá er honum þykir fallið. Konungur biður hann eta enn.
«Nei herra,» svarar Halli, «það geri eg eigi. Kost áttu að láta drepa mig ef þú vilt en eigi skal eg af þessu hljóta bana.»
Og nú of kveldið lét konungur taka af borði sínu grís einn steiktan og fær í hendur Tútu og mælti: «Fær þetta Halla,» segir hann, «og seg honum að hann hafi ort vísu áður en þú kemur fyrir hann og mæl það þá er þú kemur á mitt gólfið og ef eigi er þá ort sér hann bana sinn.»
Túta svarar: «Herra, eigi vildi eg þetta gera.»
Konungur segir: «Góð þykir þér vísan. Muntu og gjörla heyra kunna.»
Síðan tók hann við grísinum og gekk á mitt gólf og mælti: «Yrk vísu skáld,» segir hann, «að boði konungs og lát sem líf þitt liggi við.»
Og er Túta kemur fyrir Halla þá réttir hann Halli hendur í móti grísinum og kvað vísu:
Grís þá greppr að ræsi
gruntrauðustum dauðan.
Njörðr sér börg á borði
bauglands fyrir sér standa.
Runa síðr lít eg rauðar.
Ræð eg skjóttgervu kvæði.
Rana hefir seggr á svíni,
send heill konungr, brenndan.
Þá mælti konungur: «Upp mun nú gefin sökin við þig Halli,» segir hann, «og er allgóð vísa.»
Hann er nú með hirðinni vel haldinn.
Og er kemur jólaaftann gengur Halli fyrir konung og kveður hann. Konungur tók vel máli Halla.
Þá mælti Halli: «Herra, kvæði hefi eg ort of yður. Eg vildi að þér hlýdduð.»
Konungur mælti: «Hefir þú nakkvað kvæði fyrr ort?»
Hann svarar: «Ekki herra.»
Konungur mælti: «Það mun þá sumra manna mál að þú takist mikið í fang fyrsta sinni, slík skáld sem of mig hafa ort. Eða hvað sýnist þér ráð Þjóðólfur?»
Hann svarar: «Ekki kann eg þér ráða ráðin herra,» segir hann, «hitt mun nær fara að eg kunni ráða Halla heilræði.»
Konungur segir: «Hver eru þau?»
Þjóðólfur segir: «Að hann ljúgi eigi að yður.»
Konungur mælti: «Hvað lýgur hann?»
«Það þá herra að hann hafi ekki kvæði ort en eg ætla hann ort hafa.»
«Hvert er það?» segir konungur.
Þjóðólfur svarar: «Það heita Kolluvísur er hann orti of kýr út á Íslandi er hann gætti.»
Þá mælti konungur: «Er það satt Halli er hann segir?»
«Satt er það herra,» svarar Halli.
Konungur mælti: «Hví sagðir þú það að þú hefðir ekki kvæði ort fyrr en of mig?»
«Því herra,» svarar Halli, «að eg vænti að mönnum muni lítil kvæðismynd á því þykja ef það kæmi á loft.»
«Kveð það fyrst þá,» segir konungur.
Halli svarar: «Skemmta mun þá fleira skulu herra.»
«Hverju þá?» segir konungur.
«Kveða skal Þjóðólfur Sóptrogsvísur er hann orti út á Íslandi.»
Konungur segir: «Hvernig er það kvæði?»
Halli svarar: «Þjóðólfur hafði það verk er hann var heima að hann bar út ösku með öðru ungmenni og þótti til einkis annars fær og varð þó að að hyggja að eigi væri eldur svo að mein yrði að.»
«Er það satt Þjóðólfur?» segir konungur.
«Satt er það herra,» svarar Þjóðólfur.
Konungur mælti: «Hví hafðir þú svo óvirðilegt verk?»
«Það bar til herra,» svarar hann, «að vér vorum mörg börnin og tók eg undir með þeim of verkið og flýtti eg þeim svo til leika.»
«Heyra vil eg hvorttveggja kvæðið,» segir konungur.
Svo var nú gert að þeir kveða kvæðin og er lokið var þá mælti konungur: «Hvorttveggja er kvæðið ófengilegt og munu og lítil verið hafa yrkisefnin og það er þó enn fengminna Þjóðólfur er þú ortir.»
Þá svarar Þjóðólfur: «Halli er orðhvass maður en það væri honum eigi óskyldra að kasta ekki ónýtum orðum á mig og hefna föður síns.»
Konungur mælti: «Er það satt Halli að þú hefir eigi hefnt föður þíns?»
«Satt er það herra,» svarar Halli.
Konungur mælti: «Hví fórstu við það til Noregs?»
«Það bar til herra,» svarar Halli, «að eg var þá barn að aldri er hann var veginn og tóku frændur málið og sættust á fyrir mína hönd. En það nafn þykir ekki vel sama með oss að heita griðníðingur.»
Konungur mælti: «Besta er úr þessu leyst en það er að er þú svarar engu Þjóðólfur.»
Halli mælti: «Herra,» segir hann, «Þjóðólfur má því um slíka hluti djarflega ræða því að öngan veit eg síns föður jafngreyplega hefnt hafa.»
«Hvað er að merkjum of það,» segir konungur, «að hann hafi það miklu framar gert en aðrir menn?»
«Það þá herra,» svarar Halli, «að Þjóðólfur hefir etið föðurbana sinn.»
Konungur mælti: «Hví megi svo vera?»
«Því herra,» svarar Halli, «að Arnór faðir hans bjó fyr norðan land á Íslandi. Hann var maður félítill og ónógur sér of það er hann þyrfti nema það að hann átti mart barna og hafði það hyski hans að mestum hluta er héraðsmenn fengu honum. Og á einu hausti áttu héraðsmenn fund að of fátækja menn, hver tillög vera skyldu við þá, og var eigi annar fyrr til nefndur en faðir Þjóðólfs og varð einn maður, herra, svo stórlátur að hann gaf kálf sumargamlan. Fór hann síðan eftir kálfinum og þótti það mest nauðsyn að sækja þangað fyrst til beinann er mestur var. Fer hann heim síðan og leiðir eftir sér kálfinn og hefir á honum taug langa og rammlega og var eygð taugin sem snara og hafði hann þeim endanum smeygt á háls sér en hélt síðan höndunum of taugina. Og er hann kom að garðinum þá var hann utan eigi allhár en fyrir innan garðinn var gröftur djúpur og er hann steig á garðinn og lætur sígast af inn þá verður hærra en hann mundi vara og tóku eigi niður fæturnir hans en kálfurinn braust öðrum megin garðsins. Þá hefir hann eigi gáð að smeygja tauginni af hálsi sér og fékk hann af því bana. Og er börnin sáu það hljópu þau til og drógu heim kálfinn og ætla eg það herra,» segir Halli, «að Þjóðólfur snæddi þann kálf að sínum hluta.»
Konungur mælti: «Það mundi jafnt hæfilega.»
Þjóðólfur hleypur nú upp og vildi höggva til Halla og varð hann stöðvaður.
Þá mælti konungur: «Eg skal sætta ykkur að hvorigum ykkrum skal hlýða að gera öðrum mein og þú vaktir þetta mál Þjóðólfur fyrri og var þér það óskylt.»
Er þetta nú kyrrt og færir Halli kvæðið. Er það gott og vel ort og er Haraldur konungur vel til Halla.
Það er sagt að von er til konungs Einars flugu og var þá vingan þeirra góð þó að það léki nakkvað á ýmsu. Hann hafði þá finnför af konungs hendi. Og áður en hann kæmi ræddi hirðmaður einn um svo að Halli heyrði að Einar væri mikill höfðingi og ójafnaðarmaður og hann bætti öngum sína frændur þó að hann dræpi.
Þá segir Halli: «Meiri von að hann bæti mér minn frænda ef eg kref.»
Hann svaraði hirðmaður, kvað hann eigi bæta mundu og lét hann engan mann bættan hafa. Þar til þreyttu þeir þetta mál er þeir veðjuðu of. Lagði hirðmaður við gullhring en Halli höfuð sitt.
Og nú kom Einar til konungs og setur konungur hann hið næsta sér og var það eftir hinn átta dag er Einar kom. Og eitt kveld er þeir drukku eftir borð spurði konungur hversu til hefði tekist of finnferðina.
Hann svarar: «Næstum herra er vér vorum norður þá hittum vér Íslandsfar eitt og bárum vér á hendur þeim að þeir mundu kaup hafa átt við Finna fyrir vort leyfi fram. Og er þeir vildu verja málið fannst á orðum þeirra að þeir mundu eigi skírir til lykta og lögðum að þeim síðan en þeir vörðu sig og eigi léttum vér fyrr en þeir urðu sóttir. Einn maður var sá þar er miklu varðist best og seint mundi sótt verða ef slíkir væru margir.»
Þá gekk Halli til rúmsins og var hljóður og spyr hirðmaður hvað honum væri að ógleði.
Hann lét sök til þess vera: «Eg hefi spurt dráp frænda míns er þeir Einar fluga hafa drepið. Kann vera að nú gefi til að leita eftir bótunum við hann.»
Hirðmaðurinn segir: «Það vildi eg að þú ræddir ekki um og sé kyrr veðjun þessi.»
Halli lést eftir mundu leita.
«Þitt ráð er það,» segir hirðmaðurinn.
Og of morguninn gekk Halli fyrir Einar og mælti: «Þér sögðuð tíðindi hið fyrra kveldið þau er mig tók enda í aftaki frænda míns. Vildi eg vita ef þér vilduð nakkverju bæta.»
Einar svarar: «Hefir þú eigi heyrt það að eg bæti engan mann? Sé eg þess ekki á þér að þú þiggir bætur af oss heldur en aðrir menn og þykir öðrum þegar skylt er einum er bætt.»
Halli mælti: «Þér megið verja til eigi meira en yður sé eigi skaði í en mér þó huggan við að taka.»
Einar bað hann braut fara og ræða það ekki lengur og svo var að hann gekk til rúms síns. Spyr hirðmaðurinn ef hann vildi nakkverju bæta honum. Halli kvað eigi það vera.
Hirðmaðurinn mælti: «Það vissi eg áður,» segir hann. «Látum lausa enn veðjunina og vek eigi til oftar.»
Halli svarar: «Til skal enn vekja öðru sinni.»
Og of morguninn hittir Halli Einar og ræðir þá enn sama mál.
«Vil eg enn vita,» segir hann, «ef þér viljið bæta mér frænda minn.»
Einar svarar: «Seinþreyttur ertu og ef þú dregst eigi braut muntu vera drepinn.»
Hann gekk til rúmsins.
Hirðmaður mælti: «Hversu gekk nú eftirleitun við Einar?»
Halli svarar að nú var heitun fyrir bætur.
«Þess varði mig jafnt,» segir hann, «og vil eg enn gefa þér upp veðjunina og vekir þú eigi til oftar.»
Þá svarar Halli: «Vel fer þér,» segir hann, «en ræða skal málið hið þriðja sinn. Þá þykir mér reynt til fulls.»
Og nú gekk Halli fyrir konung og kvaddi hann.
«Heill herra,» segir hann.
«Velkominn Halli,» segir konungur, «eða hvað viltu?»
«Herra,» segir Halli, «eg vil segja þér draum minn. Þú ert maður draumspakur. Eg þóttist vera allur annar maður en eg em. Eg þóttist vera Þorleifur skáld en Einar fluga þótti mér vera Hákon jarl og þóttist eg níða hann og mundi eg sumt í er eg vaknaði» og þokar þá frá hásætinu og umlar við fyrir munni sér svo að eigi nam orðaskilin en allir heyrðu að hann muðlaði nakkvað.
Þá mælti konungur: «Ger svo vel Einar sem eg bið, bæt honum nakkverju. Hann svífst einkis og er þér verri einn kviðlingur ef eftir verður munaðar, sem hætt er ef upp kemur að eigi falli niður, slíkur maður sem þú ert því að við megum sjá hverja setning hann hefir á. Og er þetta engi draumur er hann sagði því að þetta mun hann enda og eru dæmi til þess að níðið hefir bitið enn ríkari menn en þú ert og mun það aldrei niður falla meðan Norðurlönd eru byggð. Ger þetta nú fyrir mínar sakar.»
Einar svarar: «Þér skuluð ráða herra,» segir hann, «taki hann af féhirði mínum þrjár merkur silfurs. Hann mun greiða honum.»
Þá mælti Halli: «Haf þökk fyrir og gest mér nú vel að,» hittir féhirðinn og segir honum.
Hann lét að þar væru fjórar merkur í sjóði saman.
«Þrjár skal eg hafa þó,» segir Halli.
Og nú vega þeir Halli þrjár merkur jafnt svo að ekki er um fram því að hann vill svo. Og eftir það gengur Halli fyrir Einar og segir honum að hann hefir þá féið.
«Hvort hafðir þú það sem í sjóðnum var?» segir Einar.
«Eigi var það,» segir Halli, «annan veg muntu verða að fá mér banasökina en eg gerist þjófur á fé þínu og sá eg bragð þitt þetta og munum við nú skilja.»
En það hafði Einar hugað honum jafnt sem hann sagði og þó var nú kyrrt. Gengur Halli nú til rúmsins.
Þá mælti hirðmaður: «Nú áttu veðféið.»
«Sjálfur skaltu hafa fé þitt,» svarar Halli. «Þú hafðir drenglega af við mig um málið og ekki gekk mér annað til þrætunnar við þig fyrir öndurðu en reyna hvort eg næði fénu af Einari eða eigi og aldrei átti eg skylt við mann þenna svo að eg viti og öngan þann er Einar drap.»
Nú fer Einar brott síðan frá hirðinni.
Eftir það bað Halli leyfis að konungur leyfði honum að fara til Danmerkur suður of sumarið. Konungur lést mundu leyfa honum ef hann kæmi brátt aftur og bað hann fara varlega fyrir þær sakir að hann lést vita að Einar fluga mundi illan hug á honum hafa ef þeir fyndust, lét að fás staðar hefði þannig til skipst sem með þeim að Einar bætti fé fyrir víg og kvað hann illa mundu við una.
Nú fer Halli of sumarið til Danmerkur og er þar með einum ríkjum manni. Og eitt sinn er þing er fjölmennt þá fer Halli til þingsins með höfðingjanum. Og er menn mæltu þar málum sínum þá varð þar háreysti mikið.
Þá mælti höfðinginn: «Sá væri ráðleitinn maður er ráð hitti til að gera svo að lýður þessi þagnaði allur.»
Þá svarar Halli: «Eg fæ það gert að allir menn munu hér þagna.»
«Nei,» segir höfðinginn, «það mun vera eigi.»
Og loksins setja þeir veð. Leggur höfðinginn við gullhring en Halli höfuð sitt.
Og annan dag er þeir koma á þingið þá er þar eigi minni gnýr en fyrr og hlamm og óp og hvers kyns skall og kliður.
Og þá er minnst varir sprettur hann Halli upp og mælti hátt: «Hlýði allir menn. Mér er mikil máls þörf. Eg skal kæra of óðindælu mína sjálfs. Mér er horfin hein og heinarsufl, nál og skreppa og allt skjóðuskrúð það er betra er að hafa en missa.»
Síðan varð hljótt og tvist því að sumir ætla að maðurinn sé ær orðinn og sumir hugðu að hann mundi þá tala erindið og var forvitni á að heyra. Þóttu þannig orðatiltök hans í fyrstunni nakkvað breytileg. En Halli sest nú niður, þykist nú á leið því hafa komið er hann hafði mælt að menn gáfu hljóð.
Nú fara menn af þinginu og fær Halli veðféið og kemst á brott á laun.
Síðan fór hann til Englands og ætlaði þaðan til Noregs. Og er þeir voru búnir er til Noregs ætluðu fer Halli á fund konungs og lést ort hafa um hann kvæði. En þar var sá maður fyrir með konungi er Rauður hét og var skáld.
Og þá er lokið var kvæðinu spyr konungur Rauð hvernig væri kveðið en hann kvað vel vera. Þá bauð konungur Halla með sér að vera og næmu menn kvæðið.
«Eigi má svo vera herra,» segir Halli. «Eg hefi búið ferð mína í brott og má eg nú öngva dvöl hér eiga.»
Þá mælti konungur: «Eftir því munu þá verða hallkvæmleg laun kvæðisins sem vér njótum þess. Sestu nú niður og mun eg láta hella silfri í höfuð þér og haf það síðan er í hárinu loðir.»
Hann lést þá verða að ganga á braut líttað fyrir nauðsynja sakir og svo gerir hann og fékk sér tjöru og bar í höfuð sér og skrýfði hárinu sem mest og gekk þegar aftur í stofuna og settist niður og kvað sér títt of ferðina. Konungur lét þá það gera er hann hét að hellt var silfrinu í höfuð honum og loddi þar nú í góður fengur fjár. En kvæði þetta var endilausa ein og kvað hann það fram af munni sér. Fór Halli síðan til skips.
En þá höfðu þar ráðist til suðurmenn margir með þungavarnað og fékk hann nú eigi farið en þó létu stýrimenn sem þeir vildu gjarna við honum taka ef hann sæi nokkur efni í að koma suðurmönnum í brott og var stýrimaður vel til Halla.
Og nótt eina lét Halli illa í svefni og var hann vakiður og spurðu þeir hvað hann dreymdi. Hann svarar og kvað sér þess meiri von þykja að þeim færist þungt, segir að honum þótti maður koma að sér ógurlegur og kveða þetta:
Hröng er þars hávan þöngul
helt um, síð er fjör seldag.
Sýn er að eg sitk að Ránar.
Sumir ró í búð með humrum.
Ljóst er lýsu að gista.
Lönd á eg út fyr ströndu.
Því sit eg bleikr í brúki.
Blakir mér þari of hnakka,
blakir mér þari of hnakka.
Eigi þótti vísan allóþessleg að þeim mundi óslétt farast og varð ógurlegt fyrir augum að koma í þann háska og báru margir fé sitt af skipinu og réðust brott í frá.
En Halli gengur á skip þetta og ferst þeim besta. Komu þeir við Noreg og fer Halli síðan á fund konungs og var hann nú þar of hríð með konungi.
(Í sumum pappírshandritum eftir Morkinskinnugerð þáttarins hefur sögu um Sneglu-Halla verið aukið við. Hér fylgir hún eftir handritinu Lbs. 1754 8vo sem ritað er af séra Jóni Oddssyni Hjaltalín (1749-1835).)
Svo er sagt að kóngur gekk eitt sinn út að skemmta sér og gekk Halli einn með kóngi. Kemur þá í tal með þeim um sela uppidráp á Íslandi og leiðir kóngur að spurning um hvörsu því væri háttað.
Halli segir af hið ljósasta og mælti: «Gjör mættuð þér herra skynja þessa atferð ef þér vilduð gjörast selur og liggja fyrir mér en eg skal vera veiðimaður.»
Kóngur sagði það mætti vel vera og lagðist eftir fyrirsögn Halla. En Halli tekur staur í hönd sér og lystir kóng þétt högg í höfuðið. Kóngur reiddist ákaflega en lét það þó ei merkjast.
Stendur hann upp brosandi og mælti: «Þetta skilst mér nú vel. En nú skaltu Halli vera selur en eg veiðimaður.»
Halli segir svo megi vera.
Eru þeir þá staddir hjá ánni Nið. Þar gekk bergsnös ein fram í ána og var hylur djúpur undir. Halli leggst á bergsnösina framarlega en kóngur bregður sverði og hyggst höggva höfuð af Halla. En er Halli heyrir hvininn af sverðinu stingur hann sér á höfuðið ofan í hylinn og leggst ofan eftir ánni. Kóngur sest niður og horfir eftir Halla og rennur hönum nú reiði en Halli fer til lands og gengur til fundar við kóng.
Þá mælti kóngur: «Hví fórstu svo Halli og lást ei kyrr?»
Halli svarar: «Svona fer herra þegar ekki vill veiðast.»
Gengu þeir þá heim til bæjar.
Текст с сайта Netútgáfan