Эйнар Бенедиктссон
(Einar Benediktsson, 1864–1940)

Северное сияние

Не в этом ли зрелище дал нам Бог
познать величье дворца природы?
Над сушей и морем огнистые своды!
…Кому же сладок сегодня грог?
В опавших розах — пришёл их срок —
земля уснула, чиста и праздна.
Мерцает, как звёзды, морской песок,
и брызги прибоя играют алмазно,
и весь небоскат сполохом объят,
колышется пламеобразно.

В пространстве меж морем и небом седьмым
солнц хороводы вышли на сцену,
и волны света жемчужную пену
несут из тумана к утёсам земным.
По воле того, кто велик и незрим,
кружатся сверкающие вереницы,
и смертная жизнь, склоняясь пред ним,
из тьмы наблюдает сполоха зарницы,
и даже скала к небесам возвела
хрустальнольдяные зеницы.

И как же он жалок, круг наших забот,
и мыслей, и дел, помыкающих нами!
Отныне — пусть буду побит камнями —
я брат всякой твари, что в мире живёт.
Единый над всеми горит небосвод!
Нас звёзды зовут — пусть несбыточно это, —
но мысль воспаряет до звёздных высот.
Дыханием божьим земля согрета,
и в нас есть мощь, и мы смотрим в ночь,
мы, граждане царства света.

Небес океан беспредельно велик,
пути кораблей — без конца, без начала,
но где бы корабль ни искал причала,
в какие бы дали он ни проник,
никто не увидит священный лик
того, кто нам зрение дал для познанья.
И даже ночь, что чиста, как родник,
простёршись в молитве у врат мирозданья,
напрасно ждёт — не откроет ворот
всевидящий дух молчанья.


Norðurljós

Veit duftsins son nokkra dýrðlegri sýn
en drottnanna hasal í vafurloga?
Sjá grund og vog undir gullhvelfdum boga!
Her getur nú unað við spil og vín?
Sjálf mold er hrein eins og mær við lín,
mórkar í haustsins visnu rósum.
Hvert sandkorn í loftsins litum skín
og lækirnir kyssast í silfurrósum.
Við ítheimsins skaut er allt eldur og skraut
af iðandi norðurljósum.

Frá sjönda himni að Ránar rönd
stiga röðlarnir dans fyrir opnum tjöldum,
en ljóshafsins öldur með fjúkandi földum,
falla og ólga við skuggaströnd.
Það er eins og leikið sé huldri hönd
hringspil með glitrandi sportum og baugum. —
Nú mænir allt dauðlegt á lífsins lönd
frá lokuðum brautum, frá myrkum haugum,
og hrímklettar stara við hljóðan mar
til himins með kristallsaugum.

Nú finnist mér það allt svo lítið og lágt,
sem lifað er fyrir og barizt er móti,
þó kasti þeir grjóti og hati og hóti
við hverja smásál ég er í sátt.
Því bláloftið hvelfist svo bjart og hátt.
Nú brosir hver stjarna þótt vonirnar svíki,
og hugurinn lyftist í æðri átt.
Nú andar guðs kraftur í duftsins líki.
Vér skynjum vorn þrótt, vér þekkjum í nótt
vorn þegnrétt í ljóssins ríki. —

Hve voldugt og djúpt er himinsins haf
og hásigldar snekkjur sem leiðina þreyta.
Að höfninni leita þær, hvort sem þær beita
í horfið — eða þær beygja af.
En aldrei sá neinn þann sem augað gaf
— og uppsprettur ljóssins ei fundnar né skýrðar,
með beygðum knjám og með bænastaf
menn bíða við musteri allrar dýrðar.
En autt er allt sviðið og harðlæst hvert hlið
og hljóðun sá andi sem býr þar.

Перевод Владимира Тихомирова

Текст с сайта Андрея Мельникова Icefoto