Когда тишина играет на арфе вечерней зари
и горы тонут в голубых сутёмках,
которым не дано спуститься в ночь,
по тихому заливу плывёт любовь,
и девушка на берегу стоит и ждёт,
прислушиваясь к плеску вёсел.

Спят гаги, спрятав головы под крылья;
восход над морем — уже проснулись чайки, —
и снова лодка, послушная гребцу,
в открытый уплывает океан.

Над гладью фьорда взлетают вёсла-два белые крыла.

И нехотя ползёт прилив на берег,
и утро близится, и день рабочий
встаёт, не отоспавшись за ночь.

Meðan þögnin leikur á hörpu kvöldroðans
og fjöllin speglast í bládýpi rökkurs,
sem aldrei verður að nótt,
siglir ástin yfir bárulausan sjó,
bíður ung kona við þaragróna vík
og hlustar eftir blaki af árum.

Meðan æðarkollan sefur með höfuð undir væng,
fer sól yfir höf — vekur máf og kríu —
er enn hrundið báti úr vör,
gripið hörðum höndum um hlumma.

Árablöðin kyssa lygnan fjörð eins og hvítir vængir.

Þá eru hlunnar dregnir undan flæði
og beðið morguns og starfs,
án þess að gengið sé til hvílu.