Sagan af Hlini kóngssyni

Það var einu sinni kóngur og drottning í ríki sínu. Hann hétHringur, en ekki er þess getið, hvað drottning hans hét; þauáttu einn son, sem Hlini er nefndur. Snemma var hannefnilegur og þótti hinn mesti kappi. Sagan segir, að karl ogkerling voru í garðshorni; þau áttu eina dóttur, er Signýhét.

Eitt sinn fór kóngsson á dýraveiðar með hirðmönnum föðursíns. Þegar þeir höfðu veitt nokkur dýr og fugla og ætluðuheim aftur, sló yfir svo dimmri þoku, að þeir misstu sjónar ákóngssyni. Leituðu þeir hans þá lengi, en fundu ekki og sneruvið það heimleiðis. Þegar þeir komu til kóngshallar, sögðuþeir, að þeir hefðu misst Hlini frá sér og hvergi getaðfundið hann.

Kóngur varð mjög hryggur við þessa fregn og sendi margt mannadaginn eftir að leita að syni sínum. Þeir leituðu allan dagtil kvölds, en fundu ekki, og fór svo í þrjá daga samfleytt,sem leitað var, að Hlini fannst ekki.

Við þetta varð kóngur svo harmfullur, að hann lagðist írekkju sem veikur maður. Hann lét og lýsa því yfir, að hver,sem fyndi son sinn og kæmi með hann heim aftur, skyldi eignast hálft ríki sitt.

Signý karlsdóttir fréttir hvarf kóngssonar og hverjum laununfaðir hans hafi heitið, ef Hlini fyndist; fer hún því tilforeldra sinna og biður þá um nesti og nýja skó og heldursíðan á stað að leita kóngssonar.

En það er af ferðum Signýjar að segja, að þegar hún hefurgengið meiri hluta dagsins, kemur hún að áliðnu að helli einum; hún gengur inn í hann og sér þar tvær rekkjur; varsilfurofin ábreiða yfir annarri, en gullofin yfir hinni.Litast hún þar betur um og sér, að kóngsson liggur í þeirrirekkjunni, sem gullofna ábreiðan var yfir; vill hún vekjahann, en getur ekki. Hún tekur þá eftir því, að einhverjarrúnir voru ritaðar á rekkjuna, sem hún skilur ekki.

Eftir það gengur hún fram að hellisdyrum og felur sig þar áhurðarbaki. En þegar hún er komin í þetta fylgsni, heyrir húnlitlu síðar úti dunur miklar og sér, að tvær skessurstórskornar mjög koma inn í hellinn.

Segir þá önnur þeirra, þegar þær eru inn komnar: „Fussum fei;mannaþefur í helli okkar.“

En hin segir, að það sé af honum Hlini kóngssyni.

Síðan ganga þær inn ad rekkju þeirri, sem kóngsson svaf í, ogsegja svo:

„Syngi, syngi svanir mínir,
svo hann Hlini vakni.“

Síðan syngja svanirnir, og Hlini vaknar. Yngri skessan spyrhann þá að, hvort hann vilji ekki borða. En hann neitar því.Þá spyr hún hann, hvort hann vilji ekki eiga sig. Hann neitarþví þverlega. Þá kallar hún upp og segir:

„Syngi, syngi svanir mínir,
svo hann Hlini sofni.“

Svanirnir sungu, og hann sofnar. Eftir það fara þær að sofa írekkju þeirri, sem silfurofna ábreiðan var yfir.

Um morguninn þegar þær vakna, vekja þær Hlini og bjóða honumað borða; en hann vildi ekki; því næst spyr hin yngri hann,hvort hann vilji ekki eiga sig; en hann neitar því sem áður.Þá svæfa þær hann á sama hátt og fyrri og fara síðan burtu úrhellinum.

Þegar þær eru farnar fyrir lítilli stundu, fer Signý úrfylgsni sínu og vekur kóngsson, eins og skessurnar höfðu aðfarið; síðan heilsar hún honum, en hann tekur kveðju hennarvingjarnlega og spyr hana frétta. Hún segir honum allt aflétta um harm þann; sem faðir hans beri eftir hann. Síðanspyr hún hann um hagi hans. En hann segir, að þegar hann hafiorðið viðskila við hirðmenn föður síns, hafi hann hitt tværskessur og hafi þær farið með sig þangað; önnur þeirra hafiætlað að neyða sig til að eiga sig, eins og hún hafi heyrt,en hann hafi ávallt aftekið það.

„Nú skaltu,“ segir Signý, „þegar skessan spyr þig í kvöld,hvort þú viljir ekki eiga sig, játast henni með því móti, aðhún segi þér, hvað ritað sé á rekkjurnar og hvað þær séu aðgera á daginn.“

Þetta þykir kóngssyni óskaráð. Eftir það tók hann tafl ogbauð henni að tefla við sig, og tefldu þau til kvölds.

En þegar rökkva tók, svæfði hún hann og fór í fylgsni sitt.Litlu síðar heyrir hún, að skessurnar koma og ösla inn íhellinn með fuglakippu. Kveikja þær upp eld, og fer hin eldriað matreiða, en sú yngri fer yfir að rekkjunni og vekur Hliniog spyr hann; hvort hann vilji borða. Hann þiggur það. Þegarhann er búinn að því, spyr hún hann, hvort hann vilji ekki eiga sig. Hann segist vilja það, ef hún segi sér, hvaðrúnirnar þýði, sem séu á rekkjunum. Hún segir, að á þeimstandi:

Renni, renni rekkja mín,
hvert sem maður vill.

Hann lætur vel yfir því, en segir, að hún verði að vinnameira til og segja sér, hvað þær hafist að úti á skóginum ádaginn. Hún segir, að þær séu að veiða dýr og fugla; en þegarþeim verði á milli með það, setjist þær undir eik eina oghendi á milli sín fjöregginu sínu. Hann spyr, hvort nokkuð sévandfarið með það. Skessan segir, að það megi ekki brotna,því þá séu þær báðar dauðar. Kóngsson segir, að nú hafi húngert vel að segja sér frá þessu, en hann vilji nú hvílast tilmorguns; hún biður hann ráða því og svæfir hann síðan.

Um morguninn vekur hún hann til að borða, og þiggur hann það.Þá spyr skessan hann, hvort hann vilji ekki koma með þeim útá skóg í dag; en hann segist heldur vilja vera heima. Síðankveður skessan hann og svæfir, og fara þær að því búnu báðarburtu.

En þegar þær voru farnar fyrir góðum tíma, fer Signý og vekurkóngsson, biður hann að fara á fætur, „og skulum við,“ segirhún, „fara út á skóg, þangað sem skessurnar eru. Þú skalthafa spjót þitt með þér, og þegar þær fara að kastafjöregginu á milli sín, skaltu skjóta spjótinu í eggið; enlíf þitt liggur við, ef þú hittir ekki.“

Kóngssyni þótti þetta óskaráð, og stíga þau síðan bæði upp írekkjuna og mæla fyrir munni sér: „Renni, renni rekkja mín útá skóg.“ Fer þá rekkjan á stað með þau bæði og nemur ekkistaðar fyrr en úti á skógi við eik eina. Þar heyra þau hláturmikinn. Signý segir þá við kóngsson, að hann skuli fara upp íeikina, og gjörir hann svo. Sér hann þá báðar skessurnarundir eikinni, og heldur önnur þeirra á gulleggi og snararþví að hinni. Í sama vetfangi skaut kóngsson spjótinu, og komþað í eggið á fluginu, svo það brotnaði. Við það bráskessunum svo, að þær ultu út af með froðufalli.

Fer þá kóngsson ofan úr eikinni og þau Signý heim í hellinn írekkjunni á sama hátt og áður. Tóku þau nú allt, sem fémættvar í hellinum, og fylltu með því rekkjurnar báðar. Síðanstigu þau sitt í hvora og þuldu rekkjurúnirnar. En þær runnuheim í garðshorn með þau og allar gersemarnar. Karl ogkerling fögnuðu þeim vel og báðu þau þar að vera; þau þáðuþað og voru þar um nóttina.

Snemma morguns daginn eftir fór Signý heim í kóngsríki,gengur fyrir kóng og kveður hann. Kóngur spyr, hver hún sé.Hún segist vera karlsdóttir úr garðshorni og spyr, hverjuhann vilji launa sér, ef hún geti fært honum son hans heilaná hófi. Kóngur segir, að það bíði engra svara, hún muni varlafinna hann, þar sem engum af sínum mönnum hafi tekist það.

Signý spyr, hvort hann vilji ekki leyfa sér að taka sömu launfyrir það og hann hafi heitið öðrum, ef hún geti fundið sonhans. Hann segir, að svo skuli vera. Signý fer þá aftur heimí garðshorn og biður kóngsson að fylgja sér heim í kóngshöll,og það gerir hann. Leiðir hún hann svo inn í höllina og fyrirkóng. Kóngur fagnar vel syni sínum og biður hann að setjastsér til hægri handar og segja, hvað á dagana hafi drifið, fráþví hann villtist frá mönnum sínum. Kóngsson sest þá í hásætihjá föður sínum og býður Signýju að sitja á aðra hlið sér ogsegir svo frá sögunni, eins og hún hafði gengið, og að þessikvenmaður sé lífgjafi sinn, sem hafi leyst sig úr tröllahöndum.

Síðan stendur Hlini upp, gengur fyrir föður sinn og biðurhann að leyfa sér að taka þessa stúlku sér fyrir konu. Kóngurleyfir það gjarnan og lætur þegar stofna til veislu og býðurtil hennar öllum höfðingjum ríkis síns. Stóð brúðkaupið íviku, og að því enduðu fór hver heim til sín, og lofuðu allirörlæti kóngs, er hafði leyst þá út með góðum gjöfum. Enkóngsson og Signý unnust vel og lengi. Þar með endast þessisaga.