„Helltu út úr einum kút“

Einhvern tíma voru tveir kunningjar, annar ungur, en hinn aldurhniginn; er svo sagt hann væri ölkær og hafði hinn yngri lofað að bjóða honum í veizlu sína. En áður hún yrði haldin dó hinn gamli maður. Var hann grafinn á hinum sama kirkjustað og hinn kvæntist, og var veizlan haldin á kirkjustaðnum. Um nóttina dreymdi brúðgumann að vinur sinn kæmi til sín. Hann kvað:

„Helltu út úr einum kút1
ofan í gröf mér búna,
beinin mín í brennuvín
bráðlega langa núna.“

Hann fór á fætur og hellti úr fjögra potta kút yfir leiði vinar síns og dreymdi hann ekki framar.