Kálfur deyr.

(Austan ár Múlasýslu.)

Þegar Kálfur var orðinn fjörgamall, lagðist hann mjög veikur. Hann vissi það fyrir, að sú veiki mundi leiða sig til bana. Hann skipar þá öllu heimafólki sínu að fara burt af bænum, og læsa herbergi því er hann lá í, en láta samt lykilinn standa í skránni. Hann segir heimamönnum sínum að koma aptur að ákveðnum tíma, og skuli þeir ekki kæra sig um, þó ýmsir hlutir verði komnir úr skorðum, og sumt brotið í bænum; en ef alt verði í sömu skorðum inni í herbergi því, sem hann liggi í, skuli þeir grafa sig í kirkjugarði með öllum ceremóníum; en verði þar einhverju raskað eða brotið, skuli þeir dysja sig einhverstaðar, sem annað hræ. Árni hét fóstursonur Kálfs, og unni hann fóstra sínum mikið; hann vildi ekki fara með öðrum heimamönnum burtu af bænum, og leyndist því fyrir ofan húsagarð, er þeir fóru. Eptir nokkra stund sér Árni kölska koma. Geingur kölski fyrst í kríng um allan húsagarðinn, síðan fer hann fram á hlaðið, og er leingi að ólmast þar; að síðustu fer hann inn í bæ, og hefir þar hark mikið og lángt. Góðum tíma eptir læðist Árni inn í bæinn, og lýkur upp hurðinni að herbergi því, er Kálfur fóstri hans lá í. Var Kálfur þá dauður, en alt var með sömu ummerkjum í herbergi hans, og áður, og varð Árni þá hvergi var við kölska. Kálfur Árnason var svo grafinn í kirkjugarði með öllum ceremóníum, eins og hann hafði fyrirmælt.