Grottasöngr

Skioldr het sonr Oþins, er Skioldvngar erv fra komnir; hann hafþi atsetv oc reð londvm, þar sem nv er kavllvt Danmꜹrk, en þa var kallat Gotland. Skioldr atti þann son, er Friþleifr het, er londvm reð eptir hann. Sonr Frilleifs het Froþi, hann toc konungdom eptir favþvr sinn, i þann tið er Avgvstvs keisari lagþi frið of heim allan; þa var Kristr borinn. En firir þvi at Froþi var allra konunga rikastr a nordrlondvm, þa var honvm kendr friþrinn vm alla danska tungv, oc kalla Norðmenn þat Froþa frið. Engi maðr grandaþi avðrvm, þott hann hitti firir ser foþvrbana eþa broþvrbana lavsan eþa bvndinn; þa var oc engi þiofr eþa ransmaðr, sva at gvllhringr einn la a Ialangrsheiðe lengi. Froþi konungr sotti heimboð i Sviðioð til þess konungs er Fiolnir er nefndr, þa keypti hann ambattir tvær, er hetv Fenia oc Menia; þær vorv miklar oc sterkar. I þann tima fannz i Danmork kvernsteinar tveir sva miklir, at engi var sva sterkr, at dregit giæti; en sv nattvra fylgþi kvernvnvm, at þat molz a kverninni, sem sa mælti firir er mol. Sv kvern het Grotti; Hengikioptr er sa nefndr, er Froþa konungi gaf kvernina. Froði konungr let leiþa ambattirnar til kvernarinnar oc bað þær mala gvll oc friþ oc sælv Froþa. Þa gaf hann þeim eigi lengri hvild eþa svefn, en gꜹkrinn þagþi eþa hlioð matti qveþa. Þa er sagt, at þær qþi lioð þav er kallat er Grottasavngr, oc aðr letti qþinv, molv þær her at Froþa, sva at á þeirri nott kom þar sa sækonungr, er Mysingr het, oc drap Froþa, toc þar herfang mikit. Þa lagþiz Froþafriþr. Mysingr hafþi með ser Grotta oc sva Feniv oc Meniv oc bað þær mala salt, oc at miðri nott spvrþv þær, ef eigi leiddiz Mysingi salt; hann bað þær mala lengr. Þær molv litla hriþ, aðr niðr svkkv skipin, oc var þar eptir svelgr i hafinv, er særinn fellr i qvernarꜹgat; þa varð sær salltr.

1 Nv erv komnar
til konvngs hvsa
framvisar tvær
Fenia oc Menia;
þær ’ro at Froþa
Friþleifs sonar
máttkar meyiar
at mani hafþar.

2 Þær at lvðri
leiddar vorv
oc griotz gria
gangs of beiddv;
het hann hvarigri
hvild ne yndi,
aðr hann heyrþi
hliom ambatta.

3 Þær þyt þvlv
þꜹgnhorvinnar:
«leggivm lvðra,
lettvm steinvm»;
bað hann enn meyiar,
at þær mala skyldv.

4 Svngv oc slvngv
snvðga steini,
sva at Froþa man
flest sofnaþi;
þa qvað þat Menia,
var til meldrar komin:

5 «Avð molvm Froþa,
molvm alsælan,
fiolð fiar
a feginslvðri;
siti hann á avþi,
sofi hann a dvni,
vaki hann at vilia,
þa er vel malit.

6 Her skyli engi
ꜹðrvm granda,
til bꜹls bva
ne til bana orka,
ne havggva þvi
hvossv sverþi,
þo at bana broþvr
bvndinn finni.»

7 En hann qvað ecki
orð it fyrra:
«Sofit eigi þit
ne of sal gavkar
eþa lengr en sva
lioð eitt qveþac.»

8 «Varattv, Froþi!
fvllspakr of þic,
malvinr manna!
er þv man keyptir;
kꜹssþv at afli
oc at alitvm,
en at ætterni
ecki spvrþir.

9 Harðr var Hrvngnir
oc hans faþir,
þo var Þiazi
þeim ꜹflgari,
Iþi oc Avrnir
okrir niðiar,
bræðr bergrisa,
þeim ervm bornar.

10 Komia Grotti
or gria fialli
ne sa hinn harþi
hallr or iorþv,
ne moli sva
mær bergrisa,
ef vissi vitt
vętr til hennar.

11 Vær vetr niv
vorvm leikvr
avflgar alnar
firir iorð neþan;
stoþv meyiar
at meginverkvm,
færþvm sialfar
setberg or stað.

12 Velltvm grioti
of garð risa,
sva at fold firir
for skialfandi;
sva slongþvm vit
snvðga steini,
hofga halli,
at halir tocv.

13 En vit siþan
a Sviðioþv
framvisar tvær
i folk stigvm;
sneiddvm brynivr,
en brvtvm skioldv,
gengvm i gegnvm
graserkiat lit.

14 Steyptvm stilli,
stvddvm annan,
veittvm goþvm
Gothormi lið,
vara kyrrseta,
aðr Knvi felli.

15 Framm heldvm þvi
þav misseri,
at við ad kꜹppvm
kenndar vorvm;
þar skorþv vit
skꜹrpvm geirvm
bloð or benivm
oc brand rvþvm.

16 Nv ervm komnar
til konvngs hvsa
miskvnnlavsar
oc at mani hafþar;
av́rr etr iliar,
en ofan kvlði,
drogvm dolgs siotvl,
daprt er at Froþa.

17 Hendr skolo hvilaz,
hallr standa mvn,
malit hefi ec firir mic
mitt of leiti;
nv mvna hondvm
hvild vel gefa,
aðr fvllmalit
Froþa þycki.

18 Hendr skolo hø̨lða
harðar trionor,
vapn valdreyrvg,
vaki þv Froþi!
vaki þv Froþi!
ef þv hlyþa vill
songvm ockrvm
oc sꜹgvm fornvm.

19 Eld se ec brenna
firir avstan borg,
vigspioll vaka,
þat mvn viti kallaðr;
mvn herr koma
hinig af bragþi
oc brenna bæ
firir bvðlvngi.

20 Mvnatþv halda
Hleiðrar stoli,
rꜹþvm hringvm,
ne regingrioti;
tokvm a mondli,
mær! skarpara,
ervma varmar
i valdreyra.

21 Mol mins favþvr
mær ramliga,
þviat hon feigð fira
fiolmargra sa;
stvkkv storar
steðr fra lvdri,
iarni varþar,
molvm enn framarr!

22 Molvm enn framarr,
mon Yrsv sonr,
niðr Halfdanar,
hefna Froþa;
sa mvn hennar
heitinn verþa
bvrr oc broþir,
vitvm baþar þat.»

23 Molv meyiar,
megins kostvþv,
vorv vngar
i iotvnmoði;
skvlfv skaptre,
skꜹtz lvðr ofan,
hravt hinn havfgi
hallr svndr i tvav.

24 En bergrisa
brvðr orð vm qvað:
«Malit hofvm, Froþi!
sem mvnvm hætta,
hafa fvllstaþit
flioð at meldri.»

Источник: Sophus Bugge: Sæmundar Edda (1867).

Текст с сайта Old Norse etexts