Herkia het ambott Atla, hon hafþi verit frilla hans; hon sagði Atla, at hon hefþi seþ Þioþrec oc Gvdrvno bęþi saman; Atli var þa allokátr. Þa qvad Gvdrvn:
1 «Hvat er þer, Atli!
ę, Bvdla sonr!
hrygt i hvg?
hvi hlęr þv ęva?
hitt mvndi ǫþra
iorlom þiccia,
at viþ menn męltir
oc mic sęir.»
Atli qvaþ:
2 «Tregr mic þat, Gvdrvn
Givca dottir!
mer i hꜹllo
Herkia sagþi,
at þit Þioþrecr
vndir þaki svęfit
oc lettliga
líni verþit.»
Gvðrvn qvaþ:
3 «Þer mvn ec allz þess
eiþa vinna
at inom hvita
helga steini,
at ec viþ † Þioþmar
þatki attac,
er vorþr ne verr
vinna knatti.
4 Nema ec halsaþa
heria stilli,
iofvr oneisinn,
eíno sinni;
adrar váro
ocrar spekior,
er viþ hormvg tvꜹ
hnigom at rv́nom.
5 Her com Þioþrecr
meþ þria tego,
lifa þeir ne einir
þriggia tega manna.
Hrincto mic at brǫðrom
oc at brynioþom,
hrincto mic at ollom
hofvþniþiom.
6 Sentv at Saxa
svnnmanna gram!
hann kann helga
hver vellanda.»
7 Siꜹ hvndroþ manna
i sal gengo,
aþr kvęn konvngs
i ketil tǫki.
Gvðrvn qvaþ:
8 «Kemra nv Gvnnarr,
calliga ec Hꜹgna,
secka ec siþan
svasa brǫþr;
sverþi mvndi Hꜹgni
slics harms reka,
nv verþ ec sialf fyr mic
synia lyta.»
9 Brá hon til botz
biortom lófa
oc hon vp vm toc
iarcnasteina:
«Se nv, seggir!
sync em ec orþin
heilagliga,
hve siá hverr velli.»
10 Hló þa Atla
hvgr i briosti,
er hann heilar sa
hendr Gvdrvnar:
«Nv scal Herkia
til hvers ganga,
sv er Gvðrvno
grandi uęnti.»
11 Sa-at maþr armlict,
hverr er þat sa-at,
hve þar a Herkio
hendr sviþnoþo;
leiddo þa meý
í myri fv́la.
Sva þa Gvdrvn
sinna harma.
Источник: Sophus Bugge: Sæmundar Edda (1867).
Текст с сайта Old Norse etexts