Völuspá

1. Hljóðs bið ek allar
helgar kindir,
meiri ok minni,
mögu Heimdallar:
vildu at ek Valföður
vél framtelja,
fornspjöll fíra,
þau er fremst um man.

2. Ek man jötna
ár um borna,
þá er forðum
mik fœdda höfðu;
níu man ek heima,
níu íviði,
mjötvið mœran
fyr mold neðan.

3. Ár var alda
þar er Ýmir bygði,
vara sandr né sær
né svalar unnir,
jörð fannsk æva
né upphiminn,
gap var ginnunga,
en gras hvergi.

4. Áðr Burs synir
bjóðum um yptu,
þeir er miðgarð
mœran skópu:
sól skein sunnan
á salar steina,
þá var grund gróin
grœnum lauki.

5. Sól varp sunnan,
sinni mána,
hendi inni hœgri
um himinjódýr;
sól þat né vissi
hvar hon sali átti,
máni þat né vissi
hvat hann megins átti,
stjörnur þat né vissu
hvar þær staði áttu.

6. Þá géngu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
ok um þat gættusk:
nótt ok niðjum
nöfn um gáfu,
morgin hétu
ok miðjan dag,
undorn ok aptan,
árum at telja.

7. Hittusk æsir
á Iðavelli,
þeir er hörg ok hof
hátimbruðu,
afls kostuðu,
alls freistuðu,
afla lögðu,
auð smíðuðu,
tangir skópu
ok tól görðu.

8. Tefldu í túni,
teitir váru,
var þeim vettugis
vant or gulli,
unz þrjár kvámu
þursa meyjar,
ámátkar mjök,
or jötunheimum.

9. Þá géngu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
ok um þat gættusk,
hverr skyldi dverga
dróttir skepja
or brimi blóðgu
ok or blám leggjum.

10. Þar var Mótsognir
mæztr um orðinn
dverga allra,
en Durinn annarr;
þar niiuinlíkun
mörg um görðusk,
dvergar or jörðu,
sem Durinn sagði.

11. Nýi ok Niði,
Norðri ok Suðri,
Austri ok Vestri,
Alþjófr, Dvalinn,
Nár ok Náinn,
Nípingr, Dáinn,
Bivörr, Bavörr,
Bömburr, Nori,
Ann ok Anarr,
Ai, Mjöðvitnir.

12. Veigr ok Gandálfr,
Vindálfr, Þráinn,
Þekkr ok Þorinn,
Þrór, Vitr ok Litr,
Nár ok Nýráðr,
nú hefi ek dverga,
Reginn ok Ráðsviðr,
rétt um talda.

13. Fili, Kili,
Fundinn, Nali,
Hepti, Vili,
Hanarr, Svíorr,
Billingr, Bruni,
Bildr, Búri,
Frár, Hornbori,
Frægr ok Lóni,
Aurvangr, Jari,
Eikinskjaldi.

14. Mál er dverga
í Dvalins liði
ljóna kindum
til Lofars telja,
þeir er sóttu
frá salar steini
Aurvanga sjöt
til Jöruvalla.

15. Þar var Draupnir
ok Dólgþrasir,
Hár, Haugspori,
Hlævangr, Glói,
Skirvir, Virvir,
Skafiðr, Ai,
Alfr ok Yngvi,
Eikinskjaldi.

16. Fjalarr ok Frosti,
Finnr ok Ginnarr,
[Heri, Höggstari,
Hljóðólfr, Móinn;]
þat mun uppi,
meðan öld lifir,
langniðja tal
Lofar3 hafat.

17. Unz þrír kvámu
or því liði
öflgir ok ástgir
æsir at húsi,
fundu á landi
lítt megandi
Ask ok Emblu,
orlöglausa.

18. Önd þau né áttu,
óð þau né höfðu,
lá né læti
né litu góða:
önd gaf Oðinn,
óð gaf Hœnir,
lá gaf Loðurr
ok litu góða.

19. Ask veit ek standa,
heitir Yggdrasill,
hár baðmr ausinn
hvíta auri:
þaðan koma döggvar,
þærs í dala falla,
stendr æ yfir grœnn
Urðar brunni.

20. Þaðan koma meyjar
margs vitandi
þrjár or þeim sæ
er und þolli stendr:
Urð hétu eina,
aðra Verðandi,
skáru á skíði
Skuld ena þriðju:
þær lög lögðu,
þær líf kuru
alda börnum,
orlög seggja.

21. Ein sat hon úti,
þá er inn aldui kom
yggjungr ása
ok í augu leit:

22. Hvers fregnit mik?
hví freistið mín?
alt veit ek, Óðinn!
hvar þú auga falt þitt:
ía í enum mœra
Mímis brunni;
drekkr mjöð Mímir
morgin hverjan
af veði Valföðrs.
Vituð ér enn eða hvat?

23. Valdi henni Herföðr
hringa ok men,
féspjöll spaklig
ok spáganda;
sá hon vítt ok um vítt
of veröld hverja.

24. Sá hon valkyrjur
vítt um komnar,
görvar at ríða
til Goðþjóðar;
Skuld hélt skildi,
en Skögul önnur,
Gunnr, Hildr, Göndul
ok Geirskögul.
Nú eru taldar
nönnur Herjans,
görvar at ríða
grund valkyrjur.

25. Heiði hana hétu,
hvars til húsa kom,
völu velspá,
vítti hon ganda,
seið hon kunni,
seið hon leikin,
æ var hon angan
illrar þjóðar.

26. Þat man hon fólkvíg
fyrst í heimi,
er Gullveig
geirum studdu,
ok í höll Hárs
hana brendu:
þrysvar brendu
þrysvar boma,
opt, ósjaldan,
þó hon enn lifir.

27. Þá géngu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
ok um þat gættusk:
hvárt skyldu æsir
afráð gjalda,
eða skyldu goðin öll
gildi eiga.

28. Brotinn var borðveggr
borgar ása,
knáttu vanir vígspá
völlu sporna,
fleygði Óðinn
ok í fólk um skaut;
þat var enn fólkvíg
fyrst í heimi.

29. Þá géngu regin öll
á rökstóla,
ginnheilög goð,
ok um þat gættusk:
hverir hefði lopt alt
lævi blandit,
eðr ætt jötuns
Oðs mey gefna.

30. Þórr einn þar var
þrunginn móði,
hann sjaldan sitr,
er hann slíkt um fregn;
á géngusk eiðar,
orð ok sœri,
mál öll meginlig
er á meðal fóru.

31. Veit hon Heimdallar
hljóð um fólgit
undir heiðvönum
helgum baðmi;
á sér hon ausask
aurgum forsi
af veði Valföðrs.
Vituð ér enn eða hvat?

32. Austr sat hin aldna
í Járnviði
ok fœddi þar
Fenris kindir;
verðr af þeim öllum
einna nökkurr
tungls tjúgari
í trölls hami.

33. Fyllisk fjörvi
feigra manna,
rýðr ragna sjöt
rauðum dreyra;
svart var þá sólskín
of súmur eptir,
veðr öll válynd.
Vituð ér enn eða hvat?

34. Sat þar á haugi
ok sló hörpu
gýgjar hirðir,
glaðr Egðir:
gól um hánum
í gaglviði
fagrrauðr hani,
sá er Fjalarr heitir.

35. Gól um ásuni
Gullinkambi,
sá vekr hölda
at Herjaföðrs:
en annarr gelr
fyr jörð neðan
sótrauðr hani
at sölum Heljar.

36. Ek sá Baldri,
blóðgum tívor,
Óðins barni
orlög fólgin;
stóð um vaxinn,
völlum hæri,
mjór ok mjök fagr
mistilteinn.

37. Varð af þeim meiði,
er mér sýndisk,
harmflaug hættlig,
Höðr nam skjóta;
Baldrs bróðir
var of borinn snemma,
sá nam Óðins sonr
einnættr vega.

38. Þó hann æva hendr,
né höfuð kembði,
áðr á bál um bar
Baldrs andskota;
en Frigg um grét
í Fensölum
vá Valhallar.
Vituð ér enn eða hvat?

39. Hapt sá hon liggja
undir hvera lundi,
lægjarnlíki
Loka áþekkjan;
þar sitr Sigyn
þeygi um sínum
ver vel glýjuð.
Vituð ér enn eða hvat?

40. ÞáknáVala
vígbönd snúa,
heldr um harðgjör
höpt or þörmum.
Fjöld veit hon frœða,
fram sé ek lengra,
um ragnarök
röm sigtíva.

41. Geyr Garmr nijök
fyr Gnúpahelli,
festr mun slitna,
en freki renna.

42. A fellr austan
um eitrdala
saurum ok sverðum,
Slíðr heitir sú.

43. Stóð fyr norðan
á Niðafjöllum
salr or gulli
Sindra ættar;
en annarr stóð
á Ókólni,
bjórsalr jötuns,
en sá Brímir heitir.

44. Sal sá hon standa
sólu fjarri
Náströndu á,
norðr horfa dyrr:
féllu eitrdropar
inn um ljóra,
sá er undinn salr
orma hryggjum.

45. Sá hon þar vaða
þunga strauma
menu meinsvara
ok morðvarga,
ok þann annars glepr
eyrarúnu;
þar saug Níðhöggr
nái framgegna,
sleit vargr vera.
Vituð ér enn eða hvat?

46. Brœðr munu berjask
ok at bönum verðask,
munu systrungar
sifjum spilla;
hart er í heimi,
hórdómr mikill,
skeggöld, skálmöld,
skildir ’ro klofnir,
vindöld, vargöld,
áðr veröld steypisk;
grundir gjalla,
gífr fljúgandi;
mun engi maðr
öðrum þyrma.

47. Leika Míms synir,
en mjötuðr kyndisk,
at enu gamla
Gjallarhorni;
hátt blæss Heimdallr,
horn er á lopti,
mælir Óðinn
við Míms höfuð.

48. Skelfr Yggdrasils
askr standandi,
ymr it aldna tré,
en jötunn losuar;
hræðask allir
á helvegum,
áðr Surtar þá
sefi of gleypir.

49. Geyr Garmr mjók
fyr Gnúpahelli,
festr mun slitna,
en freki renna.

50. Hrymr ekr austan
hefisk lind fyrir;
sný.sk jörmungandr
í jötunmóði;
ormr knýr unnir,
en ari hlakkar,
slítr nái neffölr,
Naglfar losnar.

51. Kjóll ferr austan,
koma munu Muspells
um lög lýðir,
en Loki stýrir:
fara fíflmegir
með freka allir,
þeim er bróðir
Býleists í för.

52. Surtr ferr sunnsm
með sviga læfi,
skínn af sverði
sól valtífa:
grjótbjörg gnata,
en gífr rata,
troða halir helveg,
en himinn klofnar.

53. Hvat er með ásiun?
hvat er með álfum?
gnýr allr jötunheimr,
æsir ’ro á þingi;
stynja dvergar
fyr steindurum
veggbergs vísir.
Vituð ér enn eða hvat?

54. Þá kemr Hlínar
harmr annarr fram,
er Oðinn ferr
við úlf vega;
en bani Belja
bjartr at Surti,
þá mun Friggjar
falla angantýr.

55. Þá kemr inn mikli
mögr Sigfóður
Viðarr vega
at valdýri:
lætr hann megi hveðrungs
mund um standa
hjör til hjartá,
þá er hefnt föður.

56. Þá kemr inn mœri
mögr Hlóðynjar;
gengr Óðins sonr
við úlf vega,
drepr hann af móði
miðgarðs véorr;
munu halir allir
heimstöð ryðja,
gengr fet níu
Fjörgynjar burr,
neppr frá naðri
níðs ókvíðnum.

57. Sól tekr sortna,
sígr fold í mar,
hverfa af himni
heiðar stjörnur;
geisar eimi
við aldrnára,
leikr hár hiti
við himin sjálfan.

58. Sér hon uppkoma
öðru sinni
jörð or œgi
iðjagrœna:
falla forsar,
flýgr örn yfir,
sá er á fjalli
fiska veiðir.

59. Finnask æsir
á Iðavelli
ok um moldþinur
mátkan dœma,
ok minnask þar
á megindóma
ok á fimbultýs
fornar rúnar.

60. Þar munu eptir
undrsamligar
gullnar töflur
í grasi finnask,
þærs í árdaga
áttar höfðu
[fólkvaldr goða
ok Fjölnis kind].

61. Munu ósánir
akrar vaxa,
böls mun alls batna,
Baldr mun koma:
búa þeir Höðr ok Baldr
Hropts sigtóptir
vel valtívar.
Vituð ér enn eða hvat?

62. Þá kná Hœnir
hlautvið kjósa,
ok burir byggja
brœðra tveggja
vindheim víðan.
Vituð ér enn eða hvat?

63. Sal sér hon standa
sólu fegra,
gulli þaktan,
á Gimli.
Þar skolu dyggvar
dróttir byggja
ok um aldrdaga
yndis njóta.

64. Þá kemr hiun ríki
at regindómi,
öflugr ofan,
sá er öllu ræðr:
[semr hann dóma
ok sakar Ieggr,
vésköp setr,
þau er vera skolu].

65. Þar kemr inn dimmi
dreki fljúgandi,
naðr fránn neðan
frá Niðafjöllum:
berr sér í fjöðrum
— flýgr völl yfir —
Níðhöggr nái.
Nú mun hon sökkvask!

Источник: Edda Sæmundar hins fróða. Hrsg. von Theodor Möbius. Leipzig, 1860.