Einars þáttr Skúlasonar

1. Einarr flutti Óláfsdrápu.

Einarr Skúlason var með þeim bræðrum, Sigurði ok Eysteini, ok var Eysteinn konungr mikill vinr hans. Ok Eysteinn konungr bað hann til at yrkja Óláfsdrápu, ok hann orti ok færði norðr í Þrándheimi í Kristskirkju sjálfri, ok varð þat með miklum jartegnum, ok kom dýrligr ilmr í kirkjuna, ok þat segja menn, at þær áminningar urðu af konunginum sjálfum, at honum virtist vel kvæðit. Eysteinn konungr virti Einar mikils.

Ok eitt sinn, er þat sagt, at konungrinn Eysteinn var kominn í sæti, en Einarr var eigi kominn. Eysteinn konungr hafði þá gert hann stallara sinn. En þetta var norðr í Þrándheimi. Hafði Einarr verit til nunnusetrs á Bakka.

Þá mælti konungr: „Víttr ertu nú, skáld, er þú kemr eigi undir borð, ok ert þó konungsskáld. Nú munum vit eigi sáttir, nema þú yrkir nú vísu, áðr ek drekka af kerinu.“

Þá kvað Einarr vísu:

Oss lét abbatissa
angri firrð of svangan,
dygg þótt víf en vígðu
viti fyr þat gyrða.
En til áts með nunnum,
ógnar rakks, á Bakka,
drós gladdit vin vísa,
varat stallarinn kallaðr.

Nú líkar konungi allvel.

2. Einarr kveðr um Jarlmann.

Þat er ok sagt, þá er Sigurðr konungr var staddr í Björgyn, varð sá atburðr, at í bænum váru leikarar, ok hét annarr Jarlmaðr. Ok hann Jarlmaðr tók kið eitt ok át frjádag, ok konungr vill þat refsa honum ok lét taka hann ok hýða.

Ok er Einarr kemr at, þá mælti hann: „Hart vilið þér nú búa við Jarlmann, félaga várn.“

Konungur mælti: „Þú munt nú ráða. Vísu skaltu yrkja, ok meðan þú yrkir, skal hann hýða.“

Einarr mælti: „Þat myndi hann vilja, Jarlmaðr, at mér yrði eigi alltorfynt.“

En fimm högg lustu þeir hann. Þá mælti Einar: „Nú er vísan ort.“

Austr tók illa kristinn
Jarlmaðr frá búkarli,
gráðr vas kjöts á kauða,
kiðling, hinns slær fiðlu.
Vöndr hrökk. Vámr lá bundinn,
vísmáll, á skip þíslar,
söng leikara lengi
lími harðan príma.

3. Einarr kveðr um siglingu Ragnhildar.

Þat barst at eitt sumar, at sú kona kom til Björgynjar, er Ragnhildr hét, dýrlig kona. Hana átti Páll Skoftason. Hon helt einu langskipi, fór svá vegliga sem lendir menn, dvalðist þar í bænum.

Ok er hon bjóst í brott, þá sá konungr ferð hennar ok mælti: „Hvat er nú skálda með oss?“ segir konungr.

Þar var Snorri Bárðarson. Honum var ekki auðfynt, ok tók hann ekki svá skjótt til sem konungr vildi.

Þá mælti konungr: „Eigi myndi svá fara, ef Einarr væri hér með oss.“

Hann var þá nökkut svá fráskili orðinn konungi fyrir ógá, ok spyrr konungr, ef hann væri í bænum, ok mælti, at fara skyldi eftir honum.

Ok er hann kom á bryggjurnar, mælti konungr: „Vel kominn, skáld. Sé nú, hversu vegliga ferð konu þessar er búin. Yrk nú vísu ok haf lokit, áðr skipit gengr út fyrir Hólm.“

Einarr svarar: „Eigi mun þat kauplaust.“

Konungur spurði: „Hverju skal kaupa?“

Einarr svaraði: „Þú skalt skyldr til ok hirðmenn þínir sjau at í frá, at sitt orð muni hverr yðarr í vísunni, ok ef þat brestr, gefið mér jafnmarga aska hunangs sem þér munið eigi orðin.“

Konungur játti því. Þá kvað Einarr vísu:

Hola báru rístr hlýrum
hreystisprund at sundi,
blæss élreki of ási,
Útsteins, vefi þrútna.
Varla heldr und vildra
víkmarr á jarðríki,
breiðr viðr brimsgang súðum
barmr, lyftingar farmi.

Þá mælti konungr: „Þat ætla ek, at ek muna: „Hola báru rístr hlýrum“ — já, veit guð, — „barmr lyftingar farmi“.“ Aldregi mundu þeir þat, er í milli var.

Einarr var þá í konungssveit ok í öllu samlagi við konungsmenn.

Источник: Íslendinga sögur. Guðni Jónsson bjó til prentunar. Bd. II: Borgfirðinga sögur.

Текст с сайта Heimskringla