Sigurðar þáttr borgfirzka

Á einu sumri kom sá maðr til Íslands, er Grímr hét. Hann var íslenzkr at ætt ok hafði lengi útan verit. Hann var hirðmaðr Ólafs konungs ok hafði verit stafnbúi hans um hríð. Grímr var mikill maðr ok var á Íslandi um vetrinn ok reið til þings um sumarit eftir.

Þá bjó Þorkell Rauða-Bjarnarson vestr í Borgarfirði í Svignaskarði. Þorkell var á alþingi, en þat varð með atburð í Lögbergsgöngu, at Þorkell trefill fell ok var troðinn undir fótum, er mannþröng var mikil. Þorkel kemst á fœtr ok varð við þetta mjök reiðr. Kenndi hann Grími, er áðr var nefndr, at hann hefði mest fóttroðit hann.

Sá maðr var á þingi með Þorkeli, er Sigurðr hét. Hann var sterkr maðr ok atgervimaðr mikill. Þorkell bað Sigurð hefna Grími sinnar svívirðingar. Ok um kveldit, er Grímr var búinn til hvilu ok afklæddr, hljóp Sigurðr inn í búðina at Grími óvörum ok sótti hann með vápnum. Grímr varð við hraustr, en fekk litla vörn veitta, því at hann vápnlauss fyrir, ok fell hann þar.

Fyrir þetta víg gengu frændr Gríms at eftirmáli ok gerðu Sigurð sekjan skógarmann á því sama þingi, en Þorkell trefill kom þeim útan um sumarit. Hann kom til Nóregs um haustit ok gaf sér nafn annat en hann átti.

En Ólafr konungr spurði af kaupmönnum þeim, er útan kómu af Íslandi, at Grímr, er verit hafði stafnbúi hans, var veginn, ok þat með, at vegandinn mundi þar kominn. Þá varð konungr mjök reiðr ok fór þegar með sveit manna til kaupskipsins at leita eftir manninum ok kenndi brátt, hverr valdr mundi vera verks þessa, þó at hann dylðist. Var Sigurðr þá gripinn ok settr í fjötur.

Síðan setti konungr fjölmennt þing. Var Sigurðr þá leiddr fram á þingit. Konungr bað afklæða hann ok sagði, at hann skyldi beita hundum til bana.

Þá gekk fyrir konung einn hirðmaðr hans ok mælti: «Herra, heldr sýnist oss þessum manni harðr dauði skipaðr. Nú er þat bœn ok tillaga þinna manna, at þú látir þenna mann koma bótum fyrir sik ok takið í yðra þjónustu svá vaskligan mann í stað ins vegna, því at eigi er þessi óhermannligri en Grímr var.»

Konungr svaraði: «Þenna skal hann nú dauða hafa, sem honum var ætlaðr, at aðrir hræðist heldr at drepa menn mína saklausa.»

En er hirðmaðrinn sá, at konungr vildi ekki fyrir hans orð gera hér um, þá fór hann til móts við Sigurð byskup ok sagði honum til þessa. Byskup sendi hann þegar aftr til konungs ok bað hann gefa upp manninn.

Konungr svarar: «Eigi kann byskup gerr at sjá menn á velli en ek. Afklæði manninn skjótt.»

Ok var þá svá gert. Síðan var gerr mannhringr um Sigurð ok slegit lausum hundunum, en hann berr ok bundinn fyrir. En svá segist, at hann hefði svá snart augnabragð, at allir hundar hurfu frá honum, ok var engi svá grimmr, at þyrði á hann at ráða, er hann hvessti augun í móti þeim. Þá kallaði konungr til inn snarpasta hund, Víga, ok klappaði um hann ok vísaði at inum klæðlausa manni. Hann var heldr tregr til, stóð þó upp ok byrsti sik ok hljóp síðan at Sigurði ok greip til hans um sinn ok reif kviðinn, rann síðan aftr til konungs ok lagðist niðr fyrir fœtr honum. En er Sigurðr kenndi sársaukans, spratt hann upp hart, því at fœtr hans váru lausir, en hendr bundnar. Stökk hann upp yfir mannhringinn ok fell þegar dauðr niðr.

En er byskup frétti þetta, ásakaði hann konung fast, þar til er hann fell til fóta byskupi ok bað hann lítillátliga miskunnar með sannri iðran ok játaði sik með tárum mjök hafa misgert í guðs augliti þetta grimma verk. Byskup var búinn til sátta af guðs hálfu, þegar hann sá iðran konungs, ok setti honum þó opinberliga skrift fyrir þenna hlut.