Nú skal segja frá Þormóði að hann undi lítt eftir víg Þorgeirs fóstbróður síns og þótti eigi vænt til hefnda, tekur sér far um sumarið og fór utan með þeim manni er Hárekur hét. Þeir tóku eyjar nokkurar og lágu þar um stund.
Það var einn dag að til eyjanna komu skip nokkur og lögðu allnær kaupskipinu. Var þar kominn Ólafur konungur og hafði komið að austan úr Vík. Menn fóru af skipi konungs og á kaupskipið og spurðu tíðinda eða hvað íslenskra manna þar væru á skipi, þeirra er konungi ættu landaura að gjalda. Hárekur sagði að þar var maður íslenskur sá er eigi hafði fyrr komið til Noregs og vísuðu til Þormóðar. Þormóður sat á kistu einni er stóð hjá húðfati hans og hafði öxi eina í hendi. Konungsmenn viku til hans og spurði einn hver hann væri. Hann sagðist vera íslenskur og heita Þormóður.
«Þú munt fá mér í hendur landaura þá er þú átt konungi að lúka.»
Þormóður svarar: «Eigi mun eg lúka neina landaura en konungur mun hafa hvað er hann vill þá er eg kem fyrir hann.»
«Þú skalt lúka víst fyrri,» segir hann.
«Lúka ef eg vil,» segir Þormóður, «og eigi þér.»
Bragðavaðmál lá í húðfati Þormóðar.
Sá tók vaðmálið og mælti: «Þetta mun eg hafa fyrir landauraskuldina" og sneri í brott.
Þormóður stóð upp þegar og hjó í höfuð honum svo að konungsmaður dó þegar. Sneri Þormóður þegar í brott en menn vildu að honum og grípa hann.
Þormóður lét berast að víginu og hljóp af því á konungsskip og gengur þá aftur í lyftingina og féll til fóta konungi og mælti: «Allt á guðs valdi og yðru herra,» segir hann.
Konungur mælti: «Hví fer maður þessi svo eða hver er hann?»
Þá koma menn og segja konungi vígið.
Konungur spyr: «Hvert er nafn þitt?»
Hann svarar: «Þormóður heiti eg.»
Konungur mælti: «Ertu kallaður Kolbrúnarskáld?»
«Svo er víst herra,» segir hann.
«Varstu svarabróðir Þorgeirs Hávarssonar?»
«Já,» segir hann.
Konungur mælti: «Njóta skaltu hans að því að þú skalt þiggja líf með því að þú komst þó á minn fund. En það skaltu vita að mjög þykir mér misboðið í drápi hans og þakkir kynni eg þér fyrir ef þú vildir hefna hans og ver með oss velkominn.»
Þormóður kvað þá vísu:
Þarf sá er þér skal hvarfla,
þengill, fyrir kné lengi,
svaraðu hóglega hverju,
hugborð, konungr orði.
Fáir erum vér, né frýju,
frændr, vorum þó vændir,
minnist eg meir á annað
mitt starf, konungdjarfir.
«Skil eg,» kvað konungur, «hvað þú munt hafa ætlað og mun vera mikið að þér. Skaltu taka nafnbót þá sem haft hefir Gjafaldur og starfa. Eða hversu gamall maður ertu eða hversu marga menn hefir þú drepið?»
Þormóður kvað þá vísu:
Sex hef eg alls síð er uxu
ónhjalta Tý fjónir,
kenndur er eg við styr stundum,
stálregns boða vegna.
Þó em eg enn að mun manna
morðs varlega orðinn,
vér létum þó þeira,
þrítugr, skarar bíta.
Konungur mælti: «Mikið er það og er þó eigi sýnt að þú látir hér staðar nema.»
Þormóður gerðist nú hirðmaður Ólafs konungs og var með konungi og virðist vel. Hann var löngum ókátur og hljóður.
Текст с сайта Netútgáfan