О мой народ! Отец, учитель мой!
Любовь, любовь зовет меня домой,
к тебе, к тебе летят мои мечты:
моя надежда, радость, гордость — ты!
Твоей судьбе, борьбе сынов твоих
я посвящаю жизнь мою, мой стих.

О мой народ! Тебе я отдаю
и сердца жар, и силу рук в бою.
В тебе, в тебе ищу опору я,
ты — воля, вера, истина моя,
и каждый, каждый вздох души моей —
мой вклад в победу вольности твоей.

О мой народ! Клянусь, клянусь тебе,
свободы стяг не уроню в борьбе.
В молчанье, в песне ты — душа моя:
ты запоешь — тебе лишь вторю я.
Любовь, любовь звучит в моей строке:
едины мы — идем рука в руке.

О мой народ! У нас душа одна:
ты задремал — и я во власти сна,
ты рвешься в бой — я тут же ринусь в бой,
в беде и в счастье я всегда с тобой,
свет во тьме страданья твоего,
свет во тьме страданья моего.

О мой народ! Вся скорбь твоя во мне:
когда же небо в солнечном огне,
когда ты светел — так же светел я:
в моих стихах поэзия твоя,
ведь ты поэт, поэт, учитель мой, —
я, часть твоя, неразлучим с тобой.

О мой народ! Пусть мой ничтожен стих,
но он возрос из самых недр твоих:
пусть он умрет для блага твоего —
моей победой станет смерть его,
пускай душа моих ничтожных строк
вольется каплей в твой живой поток.

Mitt fólk! Mitt fólk! Mitt upphaf, endir von
í ást, í ást þú kallar heim þinn son
og allar sýnir, alla drauma hans,
— ert athvarf, gleði og stolt þíns smæsta manns
…Og hvert eitt handtak, hvert eitt fótspor þitt
er hugsjón mín, er söngvæfni mitt.

Mitt fólk! Mitt fólk! Ég býð þér hug og hönd
til hjálpar, er þú slítur loks þín bönd.
I þínum, þínum vilja er máttur minn,
minn máttur er að stæla vilja þinn,
og sérhver, sérhver hræring hjarta míns,
er helguð lokasigri frelsis þíns.

Mitt fólk! Mitt fólk! Ég heiti, heiti á þig
að hækka merkið, sigra, frelsa mig.
Í þögn, í orðí, í söng er sál mín þín,
— svo syngur þú og hreinsar kvæðin mín.
í ást, í ást er líf mitt, ljóð mitt flutt
til liðs við þig — en hönd mín nær svo stutt.

Mitt fólk! Mitt fólk! Við erum sífellt eitt,
— ef andi þinn vill hvíld, er sál mín þreytt,
ef þú vilt stríð, þá fer ég strax í stríð,
— við stöndum, föllum saman alla tið.
Ég sendi ljós í sorg og myrkur þitt,
— í sorg og myrkri ert þú ljósið mitt.

Mitt fólk! Mitt fólk! Öll þjáning þín er mín,
og þegar dagsins sól á tinda skin,
og skín á þig. þá skín hún líka á mig,
— í skáldsins dýpstu auðmýkt hylli ég þig,
því þú ert skáld, — það skáld, er lyfti mér
til skilnings á, að ég er hluti af þér.

Mitt fólk! Mitt fólk! Mitt ljóð er lítið, veikt,
en líf þess er þó við þitt hjarta kveikt,
og ef það deyr, þá deyr það fyrir þig,
og dauði þess er sigur fyrir mig,
— þá hverfur, hverfur sál míns litla ljóðs
sem lítið korn í straum þíns nýja blóðs.