Йоун из Вёр

Я встал спозаранку

На рассвете нежно
ночи с днем свиданье,
вешних синих высей
весело сиянье.

Я один блуждаю,
к морю вниз иду я.
Штиль, и лодки словно
влипли в даль морскую.

Бьют о берег волны
бело-голубые.
Сводит в воду гага
выводок впервые.

Ожил образ детства,
сердцем сбереженный:
мы пошли на ловлю
в лодочке смоленой.

Спать ложимся поздно,
порану не спится:
лестно ведь с уловом
славным воротиться.

Утро, люд проснулся,
трудится округа.
Тихо скоро станет:
тянет крачка к югу.


Ég vaknaði snemma

Milt í morgunsári
mætast nótt og dagur.
Hlær í vorsins heiði
himinbláminn fagur.

Einn er ég á erli,
uni niður við sjóinn.
Blæjalogn — og bátur
burtu sérhver róinn.

Litlar bláar bárur
brotna upp við steina.
Æður fleytir ungum
inn á milli hleina.

Ennþá man ég eftir
æskubjörtum stundum,
á kolaveiðakænum
krakkarnir við undum.

Bárum við í búið
býsna margan dráttinn,
fórum árla á fætur,
fengumst seint í háttinn.

Fólkið bregður blundi
og byrjar starfa nýja.
Senn mun þögnin þoka,
þarna flýgur kría.

Перевод И. Бочкаревой

Иллюстрации из журнала Sólskin от 01.07.1959, стр. 68–69.