Йоун из Вёр

Древняя сага

Горячие кони
топчут округу —
рать собралась;
у каждого всадника в поводу
свежая лошадь;
на копьях ненависть тлеет.

По долам зеленым
все вместе скачут
туда, где по зову мести
крови напьется
сухая сталь.

Войску навстречу
два юных подпаска
знатного рода;
раннее утро,
кони с поклажей
остановились.

Нервно грызут удила
кони под седоками,
на мордах склоненных
отблеск зеленый —
паслись недавно.

Солнечно и тепло —
птицы кувыркаются над заливом,
садятся на камни
и вновь взлетают.

Тут пастухов вождь вопрошает:
Кто вы, откуда родом?
Ответили честно:
сами идут
под острие меча.

Что же будет
вашим последним словом? —
вождь вопрошает снова.
Они же сказали:
Жить — хорошо.


Fornsaga

Á stríðöldum góðhestum
fara hetjur um hérað
í mikilli fylkingu,
allir með tvo til reiðar,
móðir af hatri
með glóandi spjót og skildi.

Þeir ríða yfir vorgrænar sveitir.
Til höfuðbólsins
er hefndinni stefnt.
Hér skal blóð
vökva þurran svörð.

Tveir ungir piltar
veröa fyrstir á vegi þeirra,
höfðingjasynir,
árla morguns
með tvo hesta í taumi
undir böggum.

Með knapa á baki standa fákar
og brýðja mél sín,
um flipa leikur græn slíkja,
fyrir skömmu var áð
og gripið niður.

Það er blíðasta veður,
smáfugl flýgur yfir hópinn,
skýst að þúfu
og nemur burt kalstrá.

Foringinn spyr um ættir
og fær hin greiðustu svör.
Ungsveinar ganga fram
og lúta höfðum
við eggjum sverða.

Og hver myndu þá,
segir komumaður,
yðar síðustu orð.
Þeir svöruðu:
Gott er að lifa.