Утро задумчиво, утро кротко.
Дует бриз, свежести полный.
С камнем знакомым шепчутся волны:
Кажется, вышли в море все лодки.

Утро в задумчивости застыло.
Еще не проснулись чайки и крачки.
Но вот конец тишине и спячке:
на небо плавно вкатило светило.

Хор петухов и собак возвещает
восход светила всему приходу.
Кто-то ставит для кофе воду,
кто-то едва глаза продирает.

Чуть попозже встанут мужчины.
Часть за работу спешит приняться;
тех, кто без дела должен слоняться,—
добрая из мужчин половина.

Детям одежу суют мамаши:
день погожий, ступай погуляй-ка.
Рыбу положат варить хозяйки,
Драное чинят заботицы наши.

Тратят рабочие время впустую,
бродят молча, без всякой надежды,
в застиранной старой рабочей одежде:
ищут работу, хоть бы какую.

Ловчие лодки днем прибывают,
люди толкутся, пошла торговля:
кому-то дарят, как положено, с ловли,
эти клянчат, тех зазывают.

Кто-то язвит: «Наловили кильки».
Один ловец говорит в оправданье:
«Море скудеет». Другой в молчанье
мимо ушей пропускает шпильки.

Рядом — орава мальцов без призора:
кричат, потрохами друг в друга бросая,
швыряют камнями в птичьи стаи,
тут и плач, и божба, и споры.

Кучи отбросов блестят под лучами
солнца; запахи соли и гнили
весь поселок собой наводнили,
занятый будничными делами.

Так в рыбацких поселках бытуют.
Вот вам картина из жизни народа
в теплое светлое время года.
А скоро стужа и тьма залютуют.

Morguninn er svo mildur og hljóður,
máttvana svali blæs af haji.
Við unnarsteina er aldan á skrafi,
— allir bátarnir komnir í róður.

Morguninn er svo mildur og fagur,
máfar og kríur sofa í náðum,
þó mun nú rofin þógnin bráðum:
— það er að renna upp sólskinsdagur.

Gal í hana og gól í hundi
gefa til kynna dagsins veldi.
Húsfreyjur kaffið hita á eldi,
Hitt fólkið er að rísa af blundi.

Karlarnir síðan fara á fætur
fljótir til starfa, er vinnu hafa
og hinir saman í hópum skrafa,
— hafa á öllu vakandi gætur.

Konurnar reka krakkana i fótin,
koma þeim út i veðrið góða,
ná sér í fisk og fara að sjóða,
finna sér soklca og rippa í götin.

Verkamenn þöglir með þungar brúnir
um þorpið reika, í fjórum, á götum,
— i snjáðum, velhreinum verkafötum
vinnufúsir — til starfa búnir.

Um nónleytið bátarnir bruna að landi,
þá byrjar strax ösin að kaupa í soðið.
Sumir sníkja, — sumum er boðið —
— selt eða gefið — sem þorpsbúa er vandi.

Þeir aðkomnu brosandi oftast þá segja:
— „Þið eruð heldur en ekki að reit' ann".
— „Ó, litið er það nú og léleg beitan,
lagsmaður", hinir anza — eða þegja.

Og sjá þar í fjörum má krakkana káta,
kastd og grýta i fuglamorið,
hendast A rægsnum, rífast um slorið,
ragna og blóta, öskra og gráta.

Sólgeislar dariza á sorpsins hrönnum,
saltlykt og ódaunn af hausum og slori
— berst um þorpið — frá maðkanna mori —
til manna og kvenna í dagsins önnum.

Já, þannig er lifið i þorpum við sjóinn
og þannig er fólksins æfisaga,
um sólskinsbjarta sumarsins daga.
— En svo kemur vetur með frostið og snjóinn.

Перевод И. Бочкаревой