На стене огромного зала
набросал я лицо.
Лицо человека усталого,
одинокого и больного.
От бетонной стены отвернувшись,
не дыша, он смотрел
на белесый свет.
Это лицо моё —
вы его никогда не встречали.
Вот он я — узнаёте?

Ég málaði andlit á vegg
í afskekktu húsi.
Það var andlit hins þreytta og sjúka
og einmana manns.
Og það horfði frá múrgráum veggnum
út í mjólkurhvítt ljósið
eitt andartak.
Það var andlit mín sjálfs,
en þið sáuð það aldrei
hví ég málaði yfir það.