Стефаун Г. Стефаунссон
(Stephan G. Stephansson, 1853–1927)

После работы

Когда на склоны гор ложатся тени,
и день бежит,
и белый месяц вешает на ветви
свой полущит;
когда мой лоб вечерняя прохлада
остудит вдруг,
и к отдыху стремится каждый мускул
усталых рук,

когда звенят так чисто колокольца
далеких стад,
и грустной одинокой песне птицы
внимает сад,
и бриз на полуслове обрывает
свой разговор,
и детский смех вступает с тишиною
в веселый спор,

когда трава мерцает в лунных бликах
голубизной,
и дымка светло-серая ложится
на плес стальной,
когда до звезд, мерцающих за лесом,
подать рукой, —
я, сидя на крылечке, ощущаю
ночной покой…

Становится душа душою мира
в прозрачной мгле,
и кажется, что радость торжествует
на всей земле,
что все на свете ждут моих молений,
что и меня
благословляют… Так я отдыхаю
на склоне дня…

И, наконец, угасший день подводит
большой итог
того, что от восхода до заката
я сделать смог.
Я сам клонюсь к закату — грустных песен
я не боюсь,
и миру я протягиваю руку
и с ним мирюсь…


Við verkalok

Er sólskins hlíðar sveipast aftanskugga
um sumarkvöld
og máninn hengir hátt í greinar trjánna
sinn hálfa skjöld,
er kveldkul andsvalt aftur kæla tekur
mitt enni sveitt
og eftir dagsverk friðnum nætur fagnar
hvert fjörmagn þreytt —

Er úti á grundum hringja bjöllur hjarða,
nú hljótt, svo glöggt
og kveldljóð fugls í skógnum einstakt ómar
og angurklökkt,
og golan virðist tæpta á hálfri hending
er hæst hún hvín,
og hlátur barna, er leika sér við lækinn,
berst ljúft til mín —

En eins og tunglskins blettir akrar blika
við blárri grund
og ljósgrá móða leitin bakkafyllir
og lægð og sund,
og neðst í austri gylltar stjörnur glitra
í gegnum skóg:
Þá sit ég úti undir húsagafli
í aftanró.

Því hjarta mitt er fullt af hvíld og fögnuð,
af frið mín sál.
Þá finnst mér aðeins yndi, blíða, fegurð
sé alheims mál —
að allir hlutir biðji bænum mínum
og blessi mig —
við nætur gæskuhjartað jörð og himinn
að hvíli sig.

En þegar hinst er allur dagur úti
og upp gerð skil,
og hvað sem kaupið veröld kann að virða,
sem vann ég til:
Í slíkri ró ég kysi mér að kveða
eins klökkan brag,
og rétta heimi að síðstu sáttarhendi
um sólarlag.

OCR: Captivitas

Wikipedia: Stephan G. Stephansson