Народ наш и вправду безжалостно тверд,
и каждый воитель, наверное, горд,
влача за собою из битвы
того, кто ослаб, защищая свой дом,
кто жил на свободе, а тут стал рабом,
добычей военной ловитвы.

Сияньем побед озарен ваш чертог,
и пленник в оковах, ступив на порог,
падет на колени, — и пенный
сладимей вам кубок, чем горше ему,
и ярче ваш праздник, чем глубже во тьму
душой погружается пленный.

Но кровь, что кипит в непокорных сердцах
народа, влачащего рабство в цепях,
кричит об отмщении скором.
Вас память осудит, — взгляните, вокруг
пустыня, разруха — дела ваших рук, —
и слава затмится позором.

Оковы и цепи раба не согнут,
пускай высекает безжалостный кнут
горячую кровь, — этим средством
его не удастся смирить никогда,
а ваши потомки сгорят со стыда,
владея позорным наследством.

Þú átt kannske frækna og fengsæla þjóð,
þér fannst kannske ólga þitt göfuga blóð,
er sástu hana sigurför halda,
þar nábúinn fátæki fjötraður sat,
sem föðurleifð varði, á meðan hann gat,
en látinn var liðsmunar gjalda.

Þá ljómar um salina þjóðheiður þinn,
er þrekaði bandinginn leiddur er inn,
og þá er þér sigurinn sætur;
og veislan í höllinni veglegri þá
og vínið þar bjartara skálunum á,
ef þú einhver er inni, sem grætur.

En þú, sem að hefur í hjartanu blóð,
úr hrakinni, smáðri og kúgaðri þjóð
og eitrað á hörmungar árum, —
það knýr þig svo fast, þegar arfurinn er
á einverustundunum réttur að þér
af minningum mörgum og sárum.

Þó holdið á örmunum þrútnaði þar,
sem þrælkaði faðirinn hlekkina bar,
það harkaði hann af sér í hljóði. —
En kvölin, sem nísti hann, er nakinn hann lá
og níðinga hnúarnir gengu honum á:
hún brennur í sonarins blóði.