Kálfur sendir kölska eftir presti.

(Austan úr Múlasýslu.)

Einu sinni varð Kálfur veikur; var hann þungt haldinn og hætt. Kölski kemur þá til hans, þar sem hann lá, og segist ætla að verða við, þegar hann deyji. Kálfur segist ekki muni deyja í þetta sinn, en biður samt kölska að sækja þann prest til að þjónusta sig, sem ekki sé ágjarn, og segir, að hann megi vera nokkuð lengi að leita hann uppi, því hann muni liggja lengi. Kölski verður hljóður við þetta og heldur, að það muni ekki verða neitt áhlaupaverk að finna slíkan mann. Kálfur segir, ef hann geti ekki komið með þann prest, fái hann sig ekki, og þá standi kaup þeirra eigi lengur. Kölski fer við það af stað og er lengi í burtu, leitar vandlega og finnur engan, sem ekki sé ágjarn. Eftir langa mæðu og leit kemur hann þó með einn prest til Kálfs og segist hafa fundið þenna prest lengst úti í löndum; segir hann þó, að hann sé ekki með öllu laus við ágirnd, en einn prestur sé sá úti á Þýskalandi, sem ekki sé við ágirnd brugðið, en hann hafi ekki komist að honum, því tindrandi eldur hafi ávallt logað allt í kringum hann. Kálfur segist ekki vilja þennan prest, sem hann kom með, fyrst hann sé ekki alveg laus við ágirnd, og sé því kölski af kaupunum, og verður hann því að fara burt við svo búið.