Sagt er, að tröllkona nokkur hafi eitt sinn ætlað að vaða til Íslands frá Norvegi. Reyndar hafði hún orðið þess áskynja, að álar væru á leiðinni út hingað, og því er sagt hún hafi sagt við aðra tröllkonu, grannkonu sína, sem vildi letja hana fararinnar: „Djúpir eru Íslands álar, en þó munu þeir væðir vera.“ En þó hafi hún sagt, að áll einn mjór væri í miðju hafi svo djúpur, að þar mundi kollur sinn vökna. Eftir það lagði hún af stað og kom að álnum, sem hana óaði helst við; ætlaði hún þá að ná í skip, sem þar var á siglingu, og styðjast við það yfir álinn. En hún missti skipsins og varð um leið fótaskortur, svo hún steyptist í álinn og drukknaði. Var það lík hennar, sem rak á Rauðasandi hér eitt sinn, og var það svo stórt, að ríðandi maður náði ekki með svipunni af hestbaki upp undir knésbótina kreppta, þar sem hún lá stirnuð og dauð í fjörunni.